“En branco e negro”
doume conta “das horas que nos quedan”
“Nas catacumbas”
formadas polos nosos “delirios de pracer”.
Na que o “vapor” cada vez é maior
ante un “solo de cristal”
donde a realidade se sumerxe “en tempos estraños”.
Acabamos sendo “hóspedes do medo” do olvido,
mentres “contra morte e amor”
seguimos lendo “lecturas de nós”
contra a “resistencia” do presente.
Sen pensar que “o único que queda é amor”
máis o “silencio” das palabras que non foron ditas.
