Dende o 2003 este amigo bonachón paseou os corredores do noso centro, impartiu clases, foi xefe de estudos, gastou bromas e explicou a Física e a Química coma ninguén. A súa ausencia levounos unha parte da nosa propia idiosincrasia. O IES Laxeiro non é o mesmo sen el. Miro para o alumnado de 1º de ESO e sinto mágoa porque eles e elas non tiveron a sorte de coñecelo, non tiveron a sorte de ver o seu sorriso -que pretendía ser maligno e non o conseguía- polos corredores ou no seu despacho. Cada día botámolo de menos. Non hai ninguén co seu carácter. E iso que cando nos enfadamos, lembramos: "espírito Luís Gustavo" e calmámonos antes. Porque si, porque el estará sempre entre nós poñendo esa harmonía da que só el era quen.
E cada día, lembramos miles de anécdotas, pensamos "e agora el diría..." e as bágoas constantes volven a nós.
E cada día, lembramos miles de anécdotas, pensamos "e agora el diría..." e as bágoas constantes volven a nós.
Se queredes vir, aquí estaremos. Pódovos asegurar que é a homenaxe máis difícil de organizar de todas as nosas vidas...
