Xa vos contei no seu día como fora o día inesquecible que pasamos con Ángel Carracedo. Aquel 2 de outubro, hai case un mes, permanece nas nosas memorias e de cando en vez falamos del, segue a ser o noso exemplo cotián e as nosas retinas reteñen o seu permanente humilde sorriso. Agora xa podemos volver a gozar daquel día grazas ao esforzo de Mar, a nosa artista que ademais convértese en tecnóloga para que a pegada sexa indeleble.
venres, outubro 30, 2015
xoves, outubro 29, 2015
Celebrando o Día das Bibliotecas
Puxémonos a cavilar... Como celebrar este curso o Día das Bibliotecas? A idea de traballarmos xuntos os centros de Lalín vén de hai tempo. Somos minifundistas ata de pensamentos e gustaríanos ir dando pasos para atallalo. Este foi un deles. Todos os centros do concello -todos eles do PLAMBE- unidos celebrando este día tan especial. E como a cabeciña non para, puxémonos mans á obra.
O primeiro impedimento, claro está, é o orzamento. E foi entón cando acudimos ao Concello para propór as nosas ideas; todas elas eran inviables economicamente, pero algunhas si que podían ser costeadas: autobuses e contacontos subvencionados polo Concello.
Non quedaba máis que chamar a unha contacontos (tiñamos moi claro que fose "unha") e aquí está Soledad Felloza, con dúas maletas das que saca libros para caer de cu, literalmente.
Foi unha xornada inesquecible.
Grazas a todos e a todas por facelo posible.
Os dous xornais con edición dezá fixéronse eco da actividade conxunta de todos os centros do Concello de Lalín para conmemorar o Día da Biblioteca Escolar. O alumnado de 6º de primaria e o de 1º de ESO escoitou con atención a Soledad Felloza e o seu particular mundo dos libros e dos contos. Toda unha lección de contada e de animación!
mércores, outubro 28, 2015
Estamos na biblioteca!
Ilustracións dende Pinzellades al món:
Un gato na biblioteca, ilustración de Jean-Jacques Sempé
Unha biblioteca no autobús, ilustración de Tahere Amini
Un río de libros na biblioteca, ilustración de Jacek Yerka
Movemento de libros na biblioteca, ilustración de Simona Scravaglieri (?)
Un coello lector!, ilustración de Lapin Fee
Biblioteca rodante, ilustración de Joost Swarte
Biblioburro, fomentando a lectura, ilustración d'Inma Lorente
A biblioteca escolar con usuarios, ilustración de Momo Carretero
Biblioteca fantàstica, ilustración de Daniel Merrian
Biblioteca marina, ilustración d'Alireza Darvish
Sobre a biblioteca, ilustración d'Alberto Ghirardello
Biblioteca no circo, ilustración de Barbara Sansó
ilustración de Carlos C. Lainez
Un bibliotecario animal, ilustración de Chris Dunn
Liberdade, biblioteca!, ilustración de Deirdre Gill
Entre libros e lectores, ilustración d'El mate Creativos

A biblioteca de Babel, ilustración d'Érik Desmazières
Hai tantos libros para investigar na biblio!, ilustración de François Schuiten
Formámonos a biblioteca, ilustración de Gürbüz Doğan Ekşioğlu
Amor na biblioteca, ilustración de Señorita Sinestesica
Un río de libros na biblioteca, ilustración de Jacek Yerka
Movemento de libros na biblioteca, ilustración de Simona Scravaglieri (?)
Un coello lector!, ilustración de Lapin Fee
Biblioteca rodante, ilustración de Joost Swarte
Biblioburro, fomentando a lectura, ilustración d'Inma Lorente
A biblioteca escolar con usuarios, ilustración de Momo Carretero
Biblioteca fantàstica, ilustración de Daniel Merrian
Biblioteca marina, ilustración d'Alireza Darvish
Sobre a biblioteca, ilustración d'Alberto Ghirardello
Biblioteca no circo, ilustración de Barbara Sansó
ilustración de Carlos C. Lainez
Un bibliotecario animal, ilustración de Chris Dunn
Liberdade, biblioteca!, ilustración de Deirdre Gill
Entre libros e lectores, ilustración d'El mate Creativos

A biblioteca de Babel, ilustración d'Érik Desmazières
Hai tantos libros para investigar na biblio!, ilustración de François Schuiten
Formámonos a biblioteca, ilustración de Gürbüz Doğan Ekşioğlu
Amor na biblioteca, ilustración de Señorita Sinestesica
martes, outubro 27, 2015
Lenguas y acentos
Artigo de Ángel Carracedo Na Voz de Galicia:
Una
de las cosas que más me divierten en las reuniones internacionales
donde están representados muchos países es averiguar por el acento de
qué país son los que hablan y esto, en general, es fácil en Europa.
Italianos, griegos, alemanes, franceses, noruegos, portugueses o de
cualquier país, todos llevan en el acento una seña de identidad que, por
muy perfecto que sea su inglés, delata su origen sin problema. En
países con diferencias regionales importantes como el Reino Unido, igual
que aquí cuando el que habla es español, con dos palabras que diga
sabemos si es vasco, gallego, catalán, andaluz o canario, si conoces
bien el país del orador, hasta puedes averiguar de dónde es exactamente.
En la mayoría de los países hay más lenguas y acentos de lo que
pensamos y a mí esta diversidad lingüística y fonética me encanta, y
creo que es un valor cultural que debemos preservar a toda costa.
Aquí, como tantos de nosotros, empleo indistintamente
mis lenguas paterna y materna, el gallego y el castellano, y mis
charlas divulgativas en Galicia siempre las doy en gallego, como es
natural. En el resto de España hablo en castellano y en la mayor parte
de las reuniones y conferencias empleo el inglés, que es la lengua de la
ciencia. Por eso prácticamente todo lo que escribo lo hago en ese
idioma, que utilizo a diario. En Francia intento recuperar mi oxidado
francés en mis charlas, porque son tan chauvinistas que te ganas ya al
auditorio solo con intentarlo. En Brasil y Portugal empleo el gallego
con alguna palabra de cortesía en portugués y en Italia siempre les
pregunto antes de la conferencias si quieren que les hable en inglés o
en mi itañolo y, como tienen tantas dificultades con el inglés como
nosotros, siempre me responden que en itañolo, que es una mezcla que
empieza siendo un 70 % italiano y acaba siendo una mezcla a partes
iguales de gallego, castellano e italiano que les hace mucha gracia y no
tienen problemas para entender.
Pero todas estas lenguas las hablo con el único
acento que tengo, que es el gallego, y envidio a mi amigo Xavier Alcalá,
quien, además de hablar varios idiomas, imita cualquier acento, y a mi
hijo Guille cuando habla portugués o a mi hija Mar, que puede imitar
hasta el acento australiano cuando habla inglés.
El mezclar tantas lenguas lleva inevitablemente a
malentendidos. Ya de niños desconcertábamos en casa a mi madre,
vallisoletana, cuando al acabar de comer decíamos «¡qué bien comí!», y
ella nos preguntaba invariablemente cuándo, ya que deberíamos decir
«¡qué bien he comido!». Siempre recuerdo cuando de pequeño en Castilla
fui a buscar leche a la tienda que no era y como, claro, no la tenían,
pregunté «¿y luego?». Y la contestación del empleado, «luego, tampoco»,
me pareció muy maleducada, porque mientras para nosotros «¿y luego?» es
«¿y por qué?», para ellos es «¿y después?».
Y es que hay también palabras con significados
contradictorios en otros idiomas que ya me podrían explicar los
lingüistas por qué evolucionaron de modo tan distinto. Así, como los
gallegos en general sabemos, si te invitan a comer en Portugal o Brasil
no puedes decir que la comida es «exquisita» porque allí eso significa
«malo y raro» y se pueden ofender; en cambio, si dices «espantoso»,
quedas de maravilla, porque significa «genial». En muchos países de
Latinoamérica ya no sé cómo sustituir la palabra «coger», e
inevitablemente «cojo» autobuses, bolígrafos, personas y gripes, y se
parten de risa con algunas de las cosas que somos capaces de coger.
Pero donde más vergüenza pasé, y aún me pongo
colorado al recordarlo, fue hace ya años con una amiga inglesa que nos
vino a visitar y con la que me puse a jugar al tenis de mesa. Para
animarla, quería decirle que su revés era muy bueno, pero con mi inglés
autodidacta utilizaba la palabra backside (culo) en vez de backhand, y
no paraba de decirle que su backside era de alucine, que lo tenía
perfecto y que nunca había visto nada mejor. Más tarde, entre risas, me
confesaba que al principio pensó que los españoles éramos así de
ligones, pero que, como insistía tanto, estuvo a punto de salir
corriendo pensando que era un violador en potencia o algo así.
No puedo acabar sin recordar a mi amiga Leonor, una
investigadora portuguesa muy brillante con la que compartí unas charlas
en Brasil. El portugués que hablan en Portugal es fonéticamente muy
complejo, pero el de Brasil es mucho más sencillo, parecido al gallego.
Como Leonor tiene un acento lisboeta muy cerrado, en Brasil algunos la
entendían muy mal y pensaban que ella era la gallega y yo, el portugués,
lo que la enfadaba mucho. El colmo fue en el aeropuerto, volviendo los
dos, cuando hablando el uno con el otro, ella en portugués y yo en
gallego, la empleada que nos atendía nos dijo en perfecto inglés: «Lo
siento, tenían asientos de emergencia, pero les tengo que poner atrás
porque ahí solo pueden ir los pasajeros cuya lengua materna sea el
portugués». Ella no dijo una palabra, cogió las tarjetas de embarque y
después me soltó toda «chateada»: «Estes brasileiros até não sabem que o
português vem de Portugal».
luns, outubro 26, 2015
10 bibliotecas máis impresionantes do mundo
Credes que poderiamos concentrarnos na lectura entre tanta beleza? Vía

1. Trinity College Library, Irlanda
2. Biblioteca Nacional de Francia, Francia
3. Biblioteca del Monasterio Wiblingen, Alemania
4. La Biblioteca de El Escorial, España
5. Biblioteca del Monasterio de Melk, Austria
6. Biblioteca Geral, Universidad de Coimbra, Portugal
7. Handelingenkamer, Holanda
8. Biblioteca de la Universidad Tecnológica de Delft, Holanda
9. Biblioteca de la Abadía de St. Gallen, Suiza
10. Biblioteca Admont Abbey, Austria
domingo, outubro 25, 2015
Que non pare!
Se ti es dos que che gusta ler que non queres que se acabe nunca o libro, podes sentirte identificado con este peque.
Dende As estantigas:
Dende As estantigas:
sábado, outubro 24, 2015
24 de outubro: día das Bibliotecas
Como xa ven sendo habitual desde o ano 1997, cada 24 de outubro a Asociación Española de Amigos do Libro Infantil e Xuvenil celebra o Día da Biblioteca. No presente ano Diego Arboleda é o autor do pregón mentres a ilustración do cartel é obra de Leticia Ruizfernández. Cómpre lembrar que tanto a obra do escritor como a da ilustradora foron recoñecidas con diversos galardóns.
Quizais algúns pensedes que isto non ten moito que ver coas bibliotecas e que, ademais, como secreto, deixa bastante que desexar.
Alicia no País das Marabillas publicouse hai 150 anos, e desde entón os lectores de todo o mundo souberon que o coello chega tarde, demasiado tarde, e por tanto ten présa.
Recoñeceredes, iso si, que non é un coello calquera. Que saibamos, este é o único coello que usa chaleco e reloxo de peto, o que suscita unha incógnita: se ten reloxo, por que sempre chega tarde? Quen é culpable da tardanza? O coello ou o seu reloxo? Os expertos non se puxeron de acordo sobre este punto, que provocou graves discusións entre veterinarios e reloxeiros. E se se alude ao chaleco, é aínda peor. Só hai unha cousa máis perigosa que unha discusión entre un veterinario e un reloxeiro, e é unha discusión entre un veterinario, un reloxeiro e un xastre. É mencionar o asunto e desenfúndanse todo tipo de agullas (hipodérmicas, de coser e de reloxo).
Así que mellor volvamos ao segredo. O Coello Branco case sempre ten présa. Corre porque ten medo de que a Duquesa e, sobre todo, a Raíña de Corazóns ordenen que lle corten a cabeza. Pero vós, que aínda conservades a vosa, concentrádevos nese case. É a clave, o segredo mellor gardado do País das Marabillas.
Case sempre. Cando non ten présa o Coello Branco? Só cando visita un pequeno edificio escondido tras as árbores do bosque: a biblioteca.
O coello tómase o seu tempo para esculcar entre os ateigados andeis. Ten un libro en mente pero, cando se achega a collelo, non pode evitar fixarse no tomo que o precede, e no de máis alá (e, como xa sabedes, nunha biblioteca, o libro de máis alá é ao mesmo tempo o libro de máis acá doutro libro que está ao seu lado...). Demasiadas opcións. Leva tempo elixir un libro. O coello sabe que se atopa no fogar da lectura, e a lectura é un pracer que se goza sen présa.
Aínda que ninguén mencionase antes esta biblioteca secreta, non o dubidedes, hai unha nese estraño mundo que visitou Alicia. Non pode ser doutra forma. Pois a pesar de contar co Sombreireiro Tolo, o Gato de Cheshire e a Eiruga Azul, a pesar de todos os animais fantásticos e as extraordinarias cousas que alí suceden, todo iso non é suficiente para gañarse o nome que ese mundo ten. Un lugar nunca podería chamarse País das Marabillas se entre as súas marabillas non se contase unha biblioteca.
PREGÓN
Con motivo do Día da Biblioteca, quero compartir convosco un segredo: o Coello Branco case sempre ten présa.Quizais algúns pensedes que isto non ten moito que ver coas bibliotecas e que, ademais, como secreto, deixa bastante que desexar.
Alicia no País das Marabillas publicouse hai 150 anos, e desde entón os lectores de todo o mundo souberon que o coello chega tarde, demasiado tarde, e por tanto ten présa.
Recoñeceredes, iso si, que non é un coello calquera. Que saibamos, este é o único coello que usa chaleco e reloxo de peto, o que suscita unha incógnita: se ten reloxo, por que sempre chega tarde? Quen é culpable da tardanza? O coello ou o seu reloxo? Os expertos non se puxeron de acordo sobre este punto, que provocou graves discusións entre veterinarios e reloxeiros. E se se alude ao chaleco, é aínda peor. Só hai unha cousa máis perigosa que unha discusión entre un veterinario e un reloxeiro, e é unha discusión entre un veterinario, un reloxeiro e un xastre. É mencionar o asunto e desenfúndanse todo tipo de agullas (hipodérmicas, de coser e de reloxo).
Así que mellor volvamos ao segredo. O Coello Branco case sempre ten présa. Corre porque ten medo de que a Duquesa e, sobre todo, a Raíña de Corazóns ordenen que lle corten a cabeza. Pero vós, que aínda conservades a vosa, concentrádevos nese case. É a clave, o segredo mellor gardado do País das Marabillas.
Case sempre. Cando non ten présa o Coello Branco? Só cando visita un pequeno edificio escondido tras as árbores do bosque: a biblioteca.
O coello tómase o seu tempo para esculcar entre os ateigados andeis. Ten un libro en mente pero, cando se achega a collelo, non pode evitar fixarse no tomo que o precede, e no de máis alá (e, como xa sabedes, nunha biblioteca, o libro de máis alá é ao mesmo tempo o libro de máis acá doutro libro que está ao seu lado...). Demasiadas opcións. Leva tempo elixir un libro. O coello sabe que se atopa no fogar da lectura, e a lectura é un pracer que se goza sen présa.
Aínda que ninguén mencionase antes esta biblioteca secreta, non o dubidedes, hai unha nese estraño mundo que visitou Alicia. Non pode ser doutra forma. Pois a pesar de contar co Sombreireiro Tolo, o Gato de Cheshire e a Eiruga Azul, a pesar de todos os animais fantásticos e as extraordinarias cousas que alí suceden, todo iso non é suficiente para gañarse o nome que ese mundo ten. Un lugar nunca podería chamarse País das Marabillas se entre as súas marabillas non se contase unha biblioteca.
Biblioteca escolar, base de exploración
"Biblioteca escolar, base de exploracións" é o
lema elixido este curso para o cartel da campaña anual de bibliotecas
escolares que a Consellería de Cultura, Educación e Ordenación
Universitaria, enviará en breve a todos os centros públicos como reforzo
das actuacións da biblioteca escolar e para apoiar a visibilidade dos
seus recursos e das súas oportunidades de aprendizaxe.
A imaxe do cartel responde á interpretación que deste lema fixo o ilustrador e autor de cómic FRAN BUENO, e ten suficiente carga simbólica e información como para espertar o interese do alumnado.
En efecto, a biblioteca escolar pode ser a base desde a que explorar o
mundo real, pero tamén os mundos imaxinarios; os materiais impresos e os
recursos electrónicos achégannos informacións sobre todo aquelo que
queremos coñecer e comprender; é un espazo para a investigación
individual e para o traballo en equipo; é un espazo integrador cheo de
oportunidades de aprendizaxe.
O lema "Biblioteca escolar, base de exploracións" chama a
traballar coa información, a mirar fóra, a facerse preguntas e pescudar
posibles respostas, a interesarse polo outro, polo diferente, polo
alleo; a estudar xeografías e inventar rutas para novas aventuras; a
coñecer as viaxes que fixeron os grandes exploradores e aquelas outras
que, cada día, bota ao camiño a milleiros de persoas na procura dun
mundo máis xusto. Convida a explorar o mundo e a compartir o aprendido.
Día da biblioteca
O Observatorio da Lectura e o Libro propón celebrarmos o Día da
Biblioteca con #vivalabiblio, unha campaña en Twitter que estará activa
do 19 ao 25 de outubro e na que podemos realizar unha pequena
homenaxe a estas institucións. É doado:
venres, outubro 23, 2015
Bibliotecas curiosas
Dende a Biblioteca San Paio chéganos esta interesante compilación:
Powered by
Issuu
Publish for Free
xoves, outubro 22, 2015
Chosin: Baptized by Fire
Os horrores da guerra nunha curta animada sen palabras:
CHOSIN: Baptized by Fire from HOPR on Vimeo.
Vía
Vía
martes, outubro 20, 2015
luns, outubro 19, 2015
domingo, outubro 18, 2015
Beleza salvaxe no concurso Wildlife Photographer
O Museo de Historia Natural acolle un ano máis a celebración do concurso Wildlife Photographer of the Year 2015 que elixe as mellores fotos feitas na natureza. O gañador foi Don Gutoski coa foto que vedes arriba.
Abaixo, algunhas fotos finalistas:
Vía
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)