Telexornal Florencio Delgado Gurriarán realizado polo Departamento de Lingua Galega do CPI dos Dices, Rois.
Amosando publicacións coa etiqueta Personaxes importantes b>. Amosar todas as publicacións
Amosando publicacións coa etiqueta Personaxes importantes b>. Amosar todas as publicacións
xoves, maio 05, 2022
venres, maio 07, 2021
Telexornal Xela Arias
Informativo realizado polo Departamento de Lingua Galega do CPI dos Dices, Rois.
domingo, maio 03, 2020
Telexornal Carvalho Calero
Un ano máis, dende o CPI dos Dices de Rois, chéganos un estupendísimo traballo: o Telexornal sobre Ricardo Carvalho Calero
xoves, maio 03, 2018
Homenaxe a Méliès
UNHA XOIA ANIMADA, HOXE NA CABECEIRA DO GOOGLE: HOMENAXE A MÉLIÈS
Tal como contan "os equipos de Doodle de Google, Google Spotlight
Stories, Google Arts & Culture e da Cinémathèque française
colaboraron na creación do primeiro "doodle" interactivo de 360° e
realidade virtual (RV)" para conmemorar a vida e o talento do director
de cine e ilusionista francés Georges Méliès (1861-1938). Certamente,
unha xoia.
domingo, abril 08, 2018
Letras Galegas 2018
Un ano máis, viaxamos ao CPI dos Dices e ao seu magnífico telexornal sobre a figura homenaxeada nas Letras Galegas:
O blogue "A fiestra da mestra" amósanos unha serie de recursos sobre Mª Victoria Moreno:
http://www.afiestradamestra.gal/2018/04/letras-galegas-2018.html?spref=fb
luns, maio 01, 2017
Telexornal Carlos Casares
Un ano máis, dende o CPI dos Dices de Rois, chéganos un estupendísimo traballo: o Telexornal sobre Carlos Casares
martes, marzo 07, 2017
venres, marzo 03, 2017
5 pintoras españolas
Maruja Mayo.- (1902 - 1995)
Ángeles Santos Torroella.- (1911 - 2013)
Visto aquí
venres, xaneiro 27, 2017
Fatima Mernessi
Proposta para traballar o Día da Paz nas Escolas Asociadas Unesco da Galiza
A infancia de Mernissi son recordos dun patio cadrado rodeado de columnas de mármore e azulexos e cunha fonte no centro. Catro enormes salóns abríanse a este espazo: o da súa familia, o da avoa paterna, o dos seus tíos e os seus sete primos e, por último, a sala onde os homes comían, escoitaban as noticias na radio, pechaban negocios e xogaban ás cartas. No piso superior habitaban as tías divorciadas e viúvas cos seus fillos. Todas as xanelas abríanse ao patio. Ningunha daba á rúa.
Filla e neta de mulleres analfabetas, Fátima Mernissi falou só árabe ata os vinte anos. Decidida a traspasar, entre outras, a barreira do idioma, non só aprendeu varias linguas senón que case nunca escribiu na propia. Ata a guerra do golfo Pérsico, en 1991, escribiu en francés. Desde entón, cun sentido pragmático, falou en inglés.
Ao regresar a Marrocos nos anos setenta tras completar os seus estudos no estranxeiro, Mernissi deuse conta de que, máis que converterse en experta no seu traballo, o que necesitaba primeiro era defender os seus dereitos para estar plenamente nese traballo, e para iso tivo que volver revisar os textos coránicos.
(Fátima ou Fatema Mernissi; Fes, 1940) Escritora marroquí, unha das voces máis relevantes da intelectualidade do mundo árabe e unha autoridade mundial en estudos coránicos. Fátima Mernissi naceu en 1940 nun harén. Pertencía a unha familia acomodada, dona de grandes extensións de terra e fiel ás tradicións. (Ver Citas) - (Discurso da Entrega do Premio Principe de Asturias ás Letras 2013)

Nesta ampla vivenda pechada ao exterior non había eunucos nin escravos nin belas mulleres reclinadas voluptuosamente: o harén imperial otomán que chegou a Occidente a través da pintura e as películas desapareceu en 1909. No seu lugar quedou o harén doméstico como o que Fátima Mernissi viviu na súa infancia e describiu máis tarde en "Sueños en el Umbral". "Memorias dunha nena do harén " (1994), foi a súa única obra narrativa e unha das máis aclamadas pola crítica internacional.

Mernissi licenciouse en ciencias políticas en Marrocos e proseguiu os seus estudos cunha bolsa na Universidade da Sorbona, en París. Máis tarde, obtivo o doutoramento en socioloxía na Universidade de Brandeis (Estados Unidos) e, de volta ao seu país, pasou a exercer de profesora na Universidade de Mohamed V de Rabat e dedicouse á investigación no Centre Universitaire da Recherche Scientifique da capital marroquí. Tamén nesa cidade dirixía un Taller de Escritura.
Defensora dos dereitos da muller
Ao regresar a Marrocos nos anos setenta tras completar os seus estudos no estranxeiro, Mernissi deuse conta de que, máis que converterse en experta no seu traballo, o que necesitaba primeiro era defender os seus dereitos para estar plenamente nese traballo, e para iso tivo que volver revisar os textos coránicos.
Tras un minucioso estudo das diferentes versións do Corán, Mernissi lanzou o seu máis soada afirmación: o profeta Mahoma fora un home feminista e moi progresista para a súa época, e non foi el, senón outros homes, quen empezou a considerar ás mulleres como persoas de segunda clase. Escribiu "O harén político" con estas teorías, enfureció ao réxime e o libro converteuse no único libro prohibido en Marrocos (aínda hoxe), aínda que noutros países musulmáns, como en Siria, obtivo gran éxito. "El velo y la élite masculina" , publicado en 1987, foi outro dos seus estudos censurados en Marrocos e nalgúns países musulmáns. A socióloga marroquí foi tamén una das primeiras en dicir publicamente que a educación da muller nos países en vías de desenvolvemento é o mellor anticonceptivo existente.
Seu é un dos primeiros estudos realizados a principios dos anos oitenta no que se demostraba cientificamente a correlación entre a alfabetización da muller e o índice da natalidade. En Marrocos, por exemplo, e tal como ela mesma explica no seu libro "Marrocos a través das súas mulleres" , de cinco fillos nas mulleres non alfabetizadas pásase a dúas nas alfabetizadas. As súas investigacións neste sentido foron de gran utilidade para as comisións especializadas das Nacións Unidas.
Noutro dos seus libros traducidos en España, "O poder esquecido", "As mulleres ante un islam en cambio", recompilou unha serie de artigos escritos nos anos oitenta e principios dos noventa que tentaban responder, desde diferentes ángulos, á pregunta que a obsesionaba por aquel entón: por que os Estados árabes son tan hostís ás mulleres? Por que non as poden ver como forza motriz do progreso? «Non comprendín o misterio da hostilidade estatal cara á muller -afirmou nunha ocasión- ata que estalou a guerra do golfo Pérsico. Foi entón cando se viu claramente que non se trataba dunha guerra contra a feminidade senón dunha guerra contra a democracia.»
Loitadora infatigable
Mernissi compaxinou as súas múltiples actividades en Marrocos co seu traballo como escritora e as incontables invitacións que recibe de todo o mundo para dar conferencias e presentar os seus libros (toda a súa extensa obra foi traducida a varios idiomas e moitos dos seus títulos son textos obrigatorios no ámbito universitario).
O seu entusiasmo, como a súa risa, é unha das súas características máis destacadas. Tiña unha estraña capacidade para tomalo todo con imbatible ánimo, para converter unha derrota nun triunfo. Como, por exemplo, o tema da súa imaxe. Fátima procurou non saír na televisión e poucas veces se deixa retratar nos xornais e as revistas de maneira que o seu rostro sexa reconocible: afai poñerse un pano ou a taparse un ollo ou a boca ou algunha parte da cara.
Sen dúbida, esta é unha medida de prudencia máis que necesaria para os tempos que corren. Pero Fátima négase a admitir esa limitación da súa liberdade, o recoñecemento da presión dos integristas musulmáns, e prefire dicir que lle gusta manter o anonimato para poder investigar mellor e non ser recoñecida pola rúa e que ao retratarse así está a construír un símbolo da situación da muller árabe, que non é do todo libre para falar, ver e ser, á vez que converte os seus retratos nunha parte máis da súa loita e da súa mensaxe. Arigo traducido da páxina Biografías ...
Seu é un dos primeiros estudos realizados a principios dos anos oitenta no que se demostraba cientificamente a correlación entre a alfabetización da muller e o índice da natalidade. En Marrocos, por exemplo, e tal como ela mesma explica no seu libro "Marrocos a través das súas mulleres" , de cinco fillos nas mulleres non alfabetizadas pásase a dúas nas alfabetizadas. As súas investigacións neste sentido foron de gran utilidade para as comisións especializadas das Nacións Unidas.
Noutro dos seus libros traducidos en España, "O poder esquecido", "As mulleres ante un islam en cambio", recompilou unha serie de artigos escritos nos anos oitenta e principios dos noventa que tentaban responder, desde diferentes ángulos, á pregunta que a obsesionaba por aquel entón: por que os Estados árabes son tan hostís ás mulleres? Por que non as poden ver como forza motriz do progreso? «Non comprendín o misterio da hostilidade estatal cara á muller -afirmou nunha ocasión- ata que estalou a guerra do golfo Pérsico. Foi entón cando se viu claramente que non se trataba dunha guerra contra a feminidade senón dunha guerra contra a democracia.»
Loitadora infatigable
Mernissi compaxinou as súas múltiples actividades en Marrocos co seu traballo como escritora e as incontables invitacións que recibe de todo o mundo para dar conferencias e presentar os seus libros (toda a súa extensa obra foi traducida a varios idiomas e moitos dos seus títulos son textos obrigatorios no ámbito universitario).
O seu entusiasmo, como a súa risa, é unha das súas características máis destacadas. Tiña unha estraña capacidade para tomalo todo con imbatible ánimo, para converter unha derrota nun triunfo. Como, por exemplo, o tema da súa imaxe. Fátima procurou non saír na televisión e poucas veces se deixa retratar nos xornais e as revistas de maneira que o seu rostro sexa reconocible: afai poñerse un pano ou a taparse un ollo ou a boca ou algunha parte da cara.
Sen dúbida, esta é unha medida de prudencia máis que necesaria para os tempos que corren. Pero Fátima négase a admitir esa limitación da súa liberdade, o recoñecemento da presión dos integristas musulmáns, e prefire dicir que lle gusta manter o anonimato para poder investigar mellor e non ser recoñecida pola rúa e que ao retratarse así está a construír un símbolo da situación da muller árabe, que non é do todo libre para falar, ver e ser, á vez que converte os seus retratos nunha parte máis da súa loita e da súa mensaxe. Arigo traducido da páxina Biografías ...
mércores, outubro 05, 2016
martes, outubro 04, 2016
Cuando me amé de verdad, por Charles Chaplin
Cuando me amé de verdad, comprendí que en
cualquier circunstancia, yo estaba en el lugar correcto y en el momento
preciso. Y entonces, pude relajarme. Hoy sé que eso tiene nombre…
autoestima.
Cuando me amé de verdad, pude percibir
que mi angustia y mi sufrimiento emocional, no son sino señales de que
voy contra mis propias verdades. Hoy sé que eso es… autenticidad.
Cuando me amé de verdad, dejé de desear
que mi vida fuera diferente, y comencé a ver que todo lo que acontece
contribuye a mi crecimiento. Hoy sé que eso se llama… madurez.
Cuando me amé de verdad, comencé a
comprender por qué es ofensivo tratar de forzar una situación o a una
persona, solo para alcanzar aquello que deseo, aún sabiendo que no es el
momento o que la persona (tal vez yo mismo) no está preparada. Hoy sé
que el nombre de eso es… respeto.
Cuando me amé de verdad, comencé a
librarme de todo lo que no fuese saludable: personas y situaciones, todo
y cualquier cosa que me empujara hacia abajo. Al principio, mi razón
llamó egoísmo a esa actitud. Hoy sé que se llama… amor hacia uno mismo.
Cuando me amé de verdad, dejé de
preocuparme por no tener tiempo libre y desistí de hacer grandes planes,
abandoné los mega-proyectos de futuro. Hoy hago lo que encuentro
correcto, lo que me gusta, cuando quiero y a mi propio ritmo. Hoy sé,
que eso es… simplicidad.
Cuando me amé de verdad, desistí de
querer tener siempre la razón y, con eso, erré muchas menos veces. Así
descubrí la… humildad.
Cuando me amé de verdad, desistí de
quedar reviviendo el pasado y de preocuparme por el futuro. Ahora, me
mantengo en el presente, que es donde la vida acontece. Hoy vivo un día a
la vez. Y eso se llama… plenitud.
Cuando me amé de verdad, comprendí que mi
mente puede atormentarme y decepcionarme. Pero cuando yo la coloco al
servicio de mi corazón, es una valiosa aliada. Y esto es… saber vivir!
No debemos tener miedo de cuestionarnos… Hasta los planetas chocan y del caos nacen las estrellas.
Charles Chaplin.
xoves, agosto 25, 2016
O Día da Ciencia en Galicia homenaxea ao químico Ignacio Ribas
O químico Ignacio Ribas Marqués será o homenaxeado este ano no Día da Ciencia en Galicia, a celebración promovida pola Real Academia Galega de Ciencias (RAGC) para reivindicar a importancia da investigación a través das súas figuras máis destacadas. A homenaxe, que coincide co vixésimo aniversario do falecemento do investigador, foi aprobada unanimemente polos académicos a conta do papel de Ribas como artífice do despegue da química orgánica en Galicia grazas aos seus traballos sobre a obtención de produtos naturais a partir de especies vexetais autóctonas, continuado pola numerosa escola de discípulos aos que formou.

Ribas, cos premios Nobel de Química Fritz Haber e Richard Willstater e o Premio Nobel de Medicina Ulf von Euler.
Ribas foi moi reivindicativo desde o comezo da súa carreira co financiamento da ciencia e coa conexión da investigación co progreso de calquera sociedade. Durante a inauguración do curso 1930-31 na Universidade de Salamanca, recén nomeado catedrático, aproveitou a súa intervención para defender que a investigación era o mellor método de ensino da química, denunciou o estado das universidades españolas –ás que acusaba de ser meras fábricas de títulos, “pobrísimas en produción científica”– e pediu que se aumentase o gasto en laboratorios e bolsas para os investigadores.
Nese mesmo discurso, nunha achega visionaria tendo en conta que se producía hai case noventa anos, aseguraba que onde hai moita ciencia hai moita industria. “Os países que non teñen ciencia son pobres, viven unha vida moral e material mediocre. No moral, son escravos dos prexuízos que enxendra a ignorancia. No material, viven sometidos aos poderosos”, afirmou. Esta visión levouno a apoiar a entrada de moitos dos 68 doutores aos que lle dirixiu a tese no sector empresarial para aplicar na industria o saber adquirido, nun esforzo moi particular a favor da transferencia de coñecemento, que el mesmo practicou colaborando con empresas como Zeltia, na actualidade Pharmamar.
Ignacio Ribas Marqués naceu en Palma de Mallorca en 1901 e viviu desde 1942 en Santiago de Compostela, onde faleceu en 1996. Logo de obter a súa licenciatura en química na Universidade de Valencia, iniciouse na investigación na Universidade de Madrid, como discípulo do prestixioso Antonio Madinaveitia, o seu director de tese. Completou a súa formación no Instituto Pasteur de París durante dous anos e en 1927 comezou a impartir clase en Madrid, ata que no ano seguinte gañou as oposicións á cátedra de química orgánica da Universidade de Salamanca, onde permaneceu ata 1941.
Durante ese período, entre 1934 e 1936, dirixiu o Laboratorio de Investigación de Química Orgánica que a Fundación Nacional para Investigaciones Científicas y Ensayos de Reformas fundou na Universidade de Salamanca. Logo da Guerra Civil, os seus méritos científicos e a súa consideración como o mellor continuador da escola moderna de química orgánica, que o convertían no candidato mellor situado para ocupar a cátedra na Universidade de Madrid, víronse superados por motivos políticos e o posto foille outorgado a outra persoa máis afín ao réxime franquista.

Ribas tiña distincións como a Medalla Castelao ou a Gran Cruz de Alfonso X El Sabio.
Durante esta etapa, Ribas centrou as súas investigacións na obtención de produtos naturais procedentes de prantas autóctonas e da cortiza, co obxectivo de identificar novas substancias e poñelas en valor. Este labor foi o que lle valeu o maior recoñecemento a nivel internacional e o que creou unha escola con numerosos discípulos en Santiago.
O estudo dos compoñentes da cortiza permitiulle obter dela substancias con aplicacións na industria da perfumería. Tamén investigou a hormona xuvenil dos insectos, co obxectivo de desenvolver un insecticida ecolóxico, e o cornecho do centeo, este último en colaboración co Instituto Miguel Servet co fin de obter alcaloides con aplicacións médicas como facilitadores da expulsión da placenta e para evitar o sangrado despois do parto.
Sen embargo, o obxecto principal das súas investigacións foron os alcaloides das leguminosas. A xesta, a carqueixa ou o codeso permitíronlle obter substancias aínda non coñecidas que el bautizou con nomes tan curiosos como orensina, pontevedrina, coruñina ou santiaguina, en homenaxe á súa terra adoptiva.
Até mediados da dictadura non se recoñeceu oficialmente o seu traballo. Un dos pasos fundamentais neste sentido foi a concesión de apoio para a fundación e dirección do laboratorio de química orgánica do Consello Superior de Investigacións Científicas (CSIC) en Santiago, que foi o xerme do actual Instituto de Investigacións Agrobiolóxicas.
Autor de 157 publicacións científicas, cofundador e primeiro presidente do Grupo Especializado de Química Orgánica da Real Sociedad Española de Física e Química e creador da escola compostelá de química de produtos naturais, de gran prestixio internacional, Ribas Marqués deixou unha impronta en Galicia que estaba pendente de dar a coñecer á sociedade. No seu gremio, fóra xa recoñecida polo Colexio Oficial de Químicos de Galicia, que lle puxo o nome do científico aos seus premios.
Co paso dos anos, obtivo numerosas distincións, como a Medalla de Ouro da Universidade de Salamanca, o Premio de Ciencias do CSIC, a Gran Cruz da Orde Civil de Alfonso X El Sabio e o nomeamento como Doutor Honoris Causa pola Universitat de les Illes Balears. En Galicia, na liña do Premio Galicia de Investigación de 1987 e da Medalla Castelao da Xunta de Galicia que lle foi outorgada en 1991, a RAGC reinvindica agora a súa figura dedicándolle o Día da Ciencia.
domingo, xuño 12, 2016
Entrevista a Chus Pato
Atopamos na rede esta entrevista á profesora deste centro Chus Pato, a poeta máis recoñecida mundialmente que deu a nosa Literatura actual. Aquí vola deixamos:

Vallejo & Co. reproduce una interesante entrevista que el poeta Hasier Larretxea realizó a la poeta reconocida Chus Pato en la que esta nos comenta de su vínculo con la lírica, el arte y su manera de vivir la poesía. Esta entrevista fue originalmente publicada en el portal web Koult (www.koult.es) bajo el título de Chus Pato: “Lo contemporáneo vive en las fronteras”, el día 23 de abril de 2013.
Nota y entrevista: Hasier Larretxea*
Crédito de la foto: www.apiario.eu
La trayectoria poética de Chus Pato (Orense, 1955), además de extensa, se caracteriza por realizar un recorrido a través de la reflexión, desde una óptica donde tensa los márgenes de lo estrictamente poético para crear universos literarios propios. Lugares donde están presentes la historiografía, lo político y social, desde un criticismo femenino que parte de la tierra para obtener una dialéctica universal.
Su poesía es la de la ruptura, la escisión, la dignidad histórica y lo existencial. Reescribe los patrones poéticos para hilvanar su universo rico en imágenes artísticas, donde su reflexión constante sobre la estética hace estallar lo convencional para alcanzar un territorio sin fronteras de ningún tipo. Donde lo cinematográfico, la filosofía, la conciencia civil, las estructuras narrativas y el hecho diferencial adquieren relevancia, para construir un discurso que se retroalimenta mientras va avanzando, y retoma en más de una ocasión las aristas que se ramifican.
La colección Transatlántica/Portbou de Amargord ediciones, nos acerca a una de las poéticas más sólidas e internacionales. A una muestra rigurosa de la poesía gallega contemporánea que, sin duda alguna, tiene nombre de mujer. Recientemente se publicaban en castellano Hordas de escritura, que obtuvo el premio nacional de la crítica, y Secesión. Es por ello que hemos invitado a Chus a realizar esta entrevista por e-mail en la que hemos mantenido su estructura y puntuación original, y que publicamos hoy con motivo de la celebración del día del libro.
Entrevista
¿Concibes el poema como la construcción de lo inexistente?
Aquello que no existe pero puede existir o pudo haber existido o jamás existirá. O bien lo que permanece en la nada (pero la nada ya es algo, una existencia de nada) y más allá de la nada.
No pretendo agotar todas las posibilidades que brinda lo inexistente.
Todas estas categorías remiten a lo vivo y a lo muerto y al tiempo y también a lo que casi no existe y vive entre ausencia y presencia.
Casi se tiene la tentación de afirmar “nada existe” y si se piensa en el tiempo como sucesión o laberinto se confirmaría casi esa inexistencia sobre el pasado sobre el futuro y un presente que es lo imposible de vivir.
Abrir aquí una línea, un laberinto que no es cíclico sino de superficie, una línea recta no infinita, más bien ilimitada y decir “el poema atraviesa o se hace cargo o se alimenta de todo ello”.
El poema dice lo que puede existir y aún no ha nacido, lo que ya es pasado y se esfuerza por su vida que ya es póstuma, imposibilidad de morir, entonces un ángel viene desde ese futuro y cruza la mirada con otro que llega desde lo que ya no es y fue y en ese cruce y durante un instante, que es el mínimo y el máximo que un pensamiento o un sensible puede soportar se vive un presente una vida precaria como toda vida y brota una palabra que reclama ese futuro y en ella vibra lo que ya no es y es entonces como un poema construye lo inexistente y lo ofrenda para ese instante que es un don y un presente en el lenguaje
Se hace cargo el poema de esa aparición que nace de la ausencia de los cuerpos que el poema nombra como una voz clama la aparición y el desierto
¿Cómo una contemplación de la propia extrañeza?
Solo lo extraño me nombra.
Lo extraño: el cuerpo los cuerpos y el lenguaje.
Lo extraño: una voz del cuerpo que aprende a articular el habla que dice el mundo que dice el yo que dice el límite en el que tratamos de descifrar los problemas que nos asedian (las diosas los dioses el pensamiento).
Lo extraño: mi circulación sanguínea la circulación sanguínea de las otras /de los otros. La palabra que sale de tu boca, la mía, tu boca, la mía. Tu espalda que miro, la mía que no puedo ver. El color de tu piel, la mía.
Solo lo extraño y su tacto sabe de mi extraño y de mi tacto.
Solo la otra nombra a las innumerables otras que me habitan, mis huéspedes mis extrañas
Digo un yo, digo el yo ausente de todas las proposiciones infinitas que con el lenguaje puedo construir.
Lo extraño: solo mediante el incorporal que es una palabra puedo decir mi cuerpo tu cuerpo el cuerpo el cielo la piel que nos cubre.

¿Qué hereda la poesía de la transmisión oral?
De alguna manera digo “el poema es aquella escritura que muestra la imposible concordancia entre la banda sonora del lenguaje y el pensamiento”.
Diría “el poema es una vida asediada por la música del lenguaje y su imposible concordancia con la idea que quiero expresar”.
Si, lo diría “el poema es la tensión máxima entre esa disyunción, una disyunción que no se sintetiza, que no puede remitirse a una tesis”.
Cuando me hablan no conozco el significado de las palabras, la madre me habla así, presupone que yo entiendo, yo aprendo su música y en la música conozco sus conflictos sus pasiones sus odios su felicidad y su desgracia su necesidad y su grandeza. Es esa música oral lo que aprendo en primer lugar, no su sentido.
El poema ama eso que es la música de un idioma o de varios idiomas.
El poema ama también la idea.
Se tensa hacia un lado y hacia otro.
Una metáfora no es la síntesis de dos opuestos, es la demostración de que algo, una frontera que es un sentido parte y reparte el cuerpo y el lenguaje, los ruidos del cuerpo y la palabra articulada, los divide y los recorre, ese sentido es sin voz sin persona sin género: cantar jugar morir comer vivir gozar sufrir escribir amar.
Ejecutas con tu poesía una reconstrucción de los desechos, cierta proyección de la devastación. Como si fuera un conjunto de ruinas (las pulsiones del idioma).
La ruina permanece, es aquello que sobrevive a la devastación y resiste. Las razones son diversas, sobrevive porque es la parte más dura, porque ha sido resguardado, debido precisamente a su fragilidad o al azar…
Tal vez porque escribo en un idioma que ha sido y es maltratado y amado hasta el delirio mi tendencia es a sentirlo como sujeto a la destrucción a la erosión y al agotamiento. Tal vez por esta razón soy sensible a la idea de que la ruina no solo es hermosa sino ética porque es aquello que sobrevive a la (s) muerte(s) .
La palabra del poema traza en la oscuridad una tiniebla que es más clara, una diminuta luz contra la desaparición, se hila y se teje y se tranza hacia un querer, hacia esa voluntad. Esa luz es producto de su propia devastación, es lo que queda, un resto que se implanta en el futuro.
Hölderlin lo dejó escrito, lo repetimos y no nos saciamos “lo que permanece es lo que fundan los poetas” y Agamben explica que el verso no debe leerse en el sentido de que la obra de los poetas es lo que perdura en el tiempo sino en aquel otro que apunta a que la palabra poética es la que adopta el papel de un resto, y por esto puede ser testimonio de la destrucción y nombra lo inolvidable.
La ruina, la palabra que se hace cargo de la devastación y resiste, es lo inolvidable. En ese sentido un poema es un conjunto de restos, de ruinas y remite a las pulsiones de un idioma
Estas pulsiones nos llevan hacia un naciente hacia una fuente hacia un brotar que a mí me gusta imaginar como el lugar del trovar, del encuentro con las palabras, un punto que de alguna manera es membrana entre la Historia y lo arcaico (lo arcaico siempre nos sonríe, como sonríe una koré, es alba y nunca cronológico, tampoco un origen) esa membrana separa y articula el ruido de los cuerpos y las palabras, al decirlas el animal se pierde y la especie se constituye en lo que más o menos aún podemos nombrar como humano. Creo que el poema de alguna forma se dirige a ese lugar que no existe, que no hay pero que nombra ese nacimiento que no cesa de nacer, en el no hablamos pero casi ya lo hacemos. Son las grandes madres de horda, las simias y las grandes bolsas de vida en las que crecemos. Me gusta imaginarlos así, como grandes balsas de nutrientes a la deriva, en la lengua en el idioma.
La existencia adscrita en los versos, la hendidura que proyectas en lo venidero.
Eso es el poema, justamente lo venidero.
Lo que aún no está ahí lo que está a punto de llegar y nunca llega lo que va a llegar.
El poema ya está ahí y nosotros/as con él.
A menudo no comprendemos un poema, eso dice la gente “la poesía no se entiende” ni el arte ni la filosofía ni la ciencia, todo eso no se entiende.
Creo que muchas veces un poema se nos dirige como la madre (no adscribo esta palabra “madre” al uso más instrumental, aquel que asocia madre a una mujer. Digo madre y pronuncio: banda icónica banda sonora banda emocional banda cognitiva… común, digo madre y borro madre mía y su vientre y al borrar madre mía y su vientre madre es madre de nadie de cualquiera de quien comparte imágenes imaginaciones fantasmas fantasías ruidos y sonidos palabras canciones etc.) la madre se nos dirige para lo venidero, para que en lo venidero comprendamos las palabras.
Así muchas veces el poema.
Lo venidero.
¿No son tiempos para las elegías, y sí en cambio para los himnos?
Seria penoso y el cuento de nunca acabar si te respondiera no de memoria como haré y desde una memoria que es siempre distraída. Si te respondiera cabalmente, entonces tendría que buscar en Benjamin y en Lacoue Labarte y dado que no llevo un diario de citas podrían pasar meses antes de que encontrará el párrafo, los párrafos en los que Benjamin o Lacoue Labarthe hablan de la elegía y el himno.
La actualidad nunca se retrasa al respecto de si misma, la actualidad o la gloria o los medios de comunicación o el canto de los cardenales en Roma o en Bizancio o en Jerusalén.
Lo contemporáneo nunca es actual es intempestivo y cojea, por así decirlo, o tartamudea o balbucea, se retrasa ligeramente, un retraso casi imperceptible y es lo que le permite la reflexión y su emergencia.
La actualidad es cronológica y responde al ciclo.
Lo contemporáneo dura un instante, el instante de un brote y no se asocia a lo profundo ni a lo alto sino a la superficie y a las intensas poblaciones que lo habitan.
Lo contemporáneo vive en las fronteras.
La actualidad es más bien una cosa de los Estados.
Si eres capaz de habitar una frontera dices lo intempestivo, una fuerza contraria a lo actual, al Estado y pronto llegarán los tanques (aquí tanque es una metáfora, los tanques o la Segunda Guerra Mundial hace tiempo que ya no son necesarios para someter a los pueblos de Occidente) .
Si dices lo intempestivo dices lo contemporáneo, que puede ser algo muy antiguo o una fábula de ciencia ficción, en todo caso algo que nunca tuvo cumplimiento.
No dices gloria, no dices el pasado.
Dices la redención lo nuevo.
Me ha llamado mucho la atención el artículo de Robin Evans y su hipótesis de que la mayor parte de la población vive en campos de refugiados.
Comer, dormir bajo un techo… en Occidente ya casi lo hemos olvidado. Hemos nacido bajo un techo, tenemos comida…
La vida es siempre precaria, es su condición la necesidad de ser atendida de ser cuidada para poder continuar.
¿Quién sabe en Occidente que es necesaria la comida para vivir?, ¿Que es necesario un techo para amar?
Tan acostumbrados estamos a las imágenes de la gloria, aquellas que nos muestran la desdicha de ese afuera que son los pueblos que no tienen comida que no tienen un techo para reproducirse ni duelo para llorar. Tan acostumbrados que cuando las vemos solo pensamos que ellos no son nosotros y así nos situamos del lado de quien/quienes deciden que poblaciones son las que tienen derecho a la vida y las que solo a la infravida o a la no vida y ni siquiera al morir.
Solo al descuartizamiento en la arena.
Y nosotros/as desde nuestros lugares en el coliseo jaleamos al imperio para que conceda gracia a este o a aquella y muerte a la otra o al otro.
El arquitecto Robin Evans en su artículo “Figuras, puertas y pasillos” escribe sobre el fracaso de la arquitectura de la Ilustración ante el hecho de que la mayor parte de la población viva en campos de refugiados.
Está muy presente la confluencia histórica en tu construcción poética. Los hechos históricos como cimientos donde se sujetan tus poemas.
Hay una meditación que se detiene ante esa palabra “Historia” y que no logra conducirme nunca a ningún lugar concluso, que en mí se pierde y se derrama como las aguas de un río en un delta.
Una se pregunta ¿Qué es lo que sin tregua escribe Clio sobre su pergamino? ¿Qué es lo que guarda en el cofre que siempre la acompaña?
Diríase que de tanto escribir no ve más allá de los signos que traza y que eses signos trazan siempre el rostro del o de la que gana.
Otra cosa diferente es lo que los seis pronombres de persona, cada uno y todos juntos sienten cuando están frente a un rostro que en vez de un ojo muestra un parche blanco, o lo que piensan cuando al despertar constatan que un presidente de un gobierno no solo no ha dimitido sino que persevera en sus afirmaciones, o las deducciones morales que se pueden hacer de estos hechos y el desmoronamiento moral que los acompaña.
Tal vez cuando soñamos y en la noche que se abre en la noche lo que vemos es el vacío en el cofre y como las letras del pergamino no son sino motas de polvo en un rayo de luna.
Comparto la definición que Rancière da sobre el proletariado y nuevamente cito de memoria, proletariado es el sujeto de un daño irreparable.
Eso irreparable no se escribe, no lo escribe la Historia.
El polvo que levantan millones de pies caminando la Tierra.
Si, ese polvo que es el aliento y la palabra de un poema.
Me gustan los álamos.
Seguir su ejemplaridad, crecer, no derrumbarse ni siquiera el día del final, del final de los tiempos.
“El relato es autobiográfico en la medida en que las/palabras que lo componen son biografía”.
La vida y las palabras van juntas pero no son exactamente lo mismo. En la vida hablamos y hablamos y no paramos de hablar, los y las que hablamos somos los mismos y las mismas que no podemos hablar y hablamos.
A veces las palabras se interrumpen, se fugan de la vida. Es cuando sin ir más lejos nos quedamos sin palabras.
Las palabras se interrumpen por una necesidad que tienen no de silencio sino más bien de quedarse solas, de verse y de reconocerse a sí mismas; algo así como una suspensión de su propio oficio que es hablar y hablar, están de huelga para recordarse.
Entonces la vida y las palabras se separan un poquito más y las palabras sueñan que ellas también son una vida.
La vida solo podemos decirla con palabras, cuando las palabras se suspenden en su oficio y se escriben como una vida, entonces si la suerte las acompaña y es eso lo que quieren, el relato que componen es autobiográfico.
Y lo que relatan es una vida que se escribe con palabras que se han interrumpido para poder ser ellas mismas biografía.
“Un poema se inscribe allí donde es imposible su concreción”
Fuera de archivo.
El archivo lo es de un corpus que se forma con el conjunto de poemas que llamamos poesía
Un poeta/una poeta es alguien que tiene esa voluntad, de escribir un poema pero aún no lo ha escrito, en este sentido da lo mismo que haya escrito poemas o que el que va a escribir sea el primero, siempre es el primero porque de nada vale el haber escrito otros ya que es un saber que no se acumula.
El poema que se escribe es un fuera de archivo.
El poema es siempre el mismo pero el que se quiere escribir y aún no se ha escrito no está en el archivo, no pertenece aún al corpus ni a la poesía ni a la musa porque aún no se ha escrito.
Es necesario ir más allá de lo que ya se ha concretado y se sabe.
El poema no se sabe.
Solo cuando ya se ha escrito se concreta.
Pero viene llega de otro lugar.
Está en el aire.
En los vientres del aire.
mércores, xuño 01, 2016
Nietzsche, poeta
Topamos esta inforamción tan interesante sobre un doso vosos filósofos preferidos, Nietzsche. Seica tamén era poeta, e aquí deixamos unha mostra, a ver que vos parece.
A inforamción está tirada de aquí:
Friedrich Nietzsche es sin duda uno de los filósofos más conocidos aun entre personas no necesariamente especializadas en dicha disciplina. En este sentido, la suerte de Nietzsche ha sido ambigua, pues si bien goza de ese alto grado de reconocimiento entre lectores de muy diversa índole, por otro lado dicha celebridad también está asociada a condiciones biográficas e históricas muy particulares, desde el peculiar temperamento rabioso con el que usualmente asociamos al filósofo hasta la apropiación que ideólogos del régimen nazi hicieron de su obra y su figura.
A inforamción está tirada de aquí:
Friedrich Nietzsche es sin duda uno de los filósofos más conocidos aun entre personas no necesariamente especializadas en dicha disciplina. En este sentido, la suerte de Nietzsche ha sido ambigua, pues si bien goza de ese alto grado de reconocimiento entre lectores de muy diversa índole, por otro lado dicha celebridad también está asociada a condiciones biográficas e históricas muy particulares, desde el peculiar temperamento rabioso con el que usualmente asociamos al filósofo hasta la apropiación que ideólogos del régimen nazi hicieron de su obra y su figura.
ADVERTISEMENT
Sin
embargo, más allá de estas circunstancias más bien contextuales, quizá,
en defensa de Nietzsche, podría argumentarse que si ha ejercido un alto
grado de fascinación en personas de varias épocas, geografías y
lenguajes es sobre todo por dos cualidades irrebatibles de su obra.
Por un lado, la exquisitez de su estilo
de escritura, su pulimiento, la pluma francamente literaria que bien
pudo situarlo como una escritor a la altura de Goethe o Rilke de no
haber sido filósofo. Leer algo que además de ser profundo, conmovedor,
también está bien escrito, siempre es gratificante para la persona que
lo sabe apreciar.
En segundo lugar, más allá de las
impresiones superficiales que puede darnos su fama, Nietzsche vació en
su obra un profundo amor por la vida. Usualmente se le considera un
filósofo pesimista, agrio incluso, que no cesaba de despotricar en
contra de la existencia, y quizá esto sea parcialmente cierto, pero si
lo hacía así no era gratuitamente sino con un propósito claro:
enseñarnos a apreciar mejor la vida; hacernos ver que la existencia es
un pantano del que sin embargo podemos liberarnos, porque tenemos la capacidad para ello.
Estos dos rasgos del Nietzsche,
decíamos, pueden palparse en su obra filosófica, pero también en otro
territorio que quizá es un tanto menos conocido que éste: su poesía.
Como buen filósofo, Nietzsche era una persona sumamente cultivada que,
además, vivió muy de cerca la influencia del Romanticismo como
movimiento artístico y de vida, de ahí que su conexión con la literatura
haya sido casi inevitable. Asimismo, el filósofo es parte de esa
tradición alemana –que se puede observar también en pensadores como
Theodor W. Adorno, Walter Benjamin o Martin Heidegger, entre varios
otros– que toma a la literatura como una suerte de fanal que ilumina de
otro modo las mareas de la existencia. Pasa con cierta frecuencia que un
verso, el fragmento de una novela, el diálogo de un personaje, dicen en
su elocuente brevedad lo que a veces a los filósofos les toma páginas
enteras.
Nietzsche ejerció la poesía
prácticamente en todas las épocas de su vida intelectual. Ya en sus
obras seminales encontramos su atracción por el género, el cual, en el
marco de su sistema de pensamiento, es fundamental para entender el lazo
inquebrantable entre estética y vida y el proyecto consecuente de
transformar la existencia propia en una obra de arte. En cierto momento,
sin embargo, Nietzsche pasó de ser lector de poesía a ser él mismo
poeta, con composiciones que igualmente celebran la vida desde esa
perspectiva tan suya. Un empeño que, en cierta manera, queda explicado
en esta frase de Así habló Zaratustra:
¡Y cómo soportaría yo ser hombre si el hombre no fuese también poeta y adivinador de enigmas y el redentor del azar!
A continuación compartimos algunos poemas tomados de la selección realizada y traducida por Txaro Santoro y Virginia Careaga para la editorial Hiperión
(la cual, dicho sea de paso, posee uno de los catálogos poéticos más
admirables en el ámbito hispánico). Estas versiones permiten una lectura
sumamente fluida de la obra poética de Nietzsche, oscilante entre la
melancolía y la celebración de la existencia.

HACIA NUEVOS MARES
Allí quiero ir; aún confío
en mi aptitud y en mí.
En torno, el mar abierto, por el azul
navega plácida mi barca.
Todo resplandece nuevo y renovado,
dormita en el espacio y el tiempo el mediodía.
Sólo tu ojo — desmesurado
me contempla ¡oh Eternidad!
en mi aptitud y en mí.
En torno, el mar abierto, por el azul
navega plácida mi barca.
Todo resplandece nuevo y renovado,
dormita en el espacio y el tiempo el mediodía.
Sólo tu ojo — desmesurado
me contempla ¡oh Eternidad!
ECCE HOMO
¡Sí! ¡Sé de dónde procedo!
Insaciable cual la llama
quemo, abraso y me consumo.
Luz se vuelve cuanto toco
y carbón cuanto abandono:
llama soy sin duda alguna.
Insaciable cual la llama
quemo, abraso y me consumo.
Luz se vuelve cuanto toco
y carbón cuanto abandono:
llama soy sin duda alguna.
¡HOMBRE! ¡PRESTA ATENCIÓN!
¡Hombre! ¡Presta atención!
¿Qué dice la profunda medianoche?
«Yo dormía, dormía —
De un profundo sueño desperté: —
El mundo es profundo,
y pensado aún más profundo que el día.
Profundo es su dolor —,
el gozo — más profundo aún que el sufrimiento.
Dice el dolor: ¡pasa!
Mas todo gozo quiere eternidad,
— ¡quiere profunda, profunda eternidad!».
¿Qué dice la profunda medianoche?
«Yo dormía, dormía —
De un profundo sueño desperté: —
El mundo es profundo,
y pensado aún más profundo que el día.
Profundo es su dolor —,
el gozo — más profundo aún que el sufrimiento.
Dice el dolor: ¡pasa!
Mas todo gozo quiere eternidad,
— ¡quiere profunda, profunda eternidad!».

ENTRE AMIGOS
Un epílogo
1
Hermoso es compartir el silencio,
más hermoso es compartir la risa —
tumbado sobre el musgo a la sombra del haya,
bajo un cielo de seda
reír alegre entre amigos
dejando ver los blancos dientes.
Si lo hice bien, callemos,
si lo hice mal, riamos,
y hagámoslo siempre peor,
hagámoslo peor, y maliciosos riamos
hasta ascender a nuestra sepultura.
¡Amigos! ¡Sí! ¿Así ha de suceder?
Hasta la vista. ¡Amén!
más hermoso es compartir la risa —
tumbado sobre el musgo a la sombra del haya,
bajo un cielo de seda
reír alegre entre amigos
dejando ver los blancos dientes.
Si lo hice bien, callemos,
si lo hice mal, riamos,
y hagámoslo siempre peor,
hagámoslo peor, y maliciosos riamos
hasta ascender a nuestra sepultura.
¡Amigos! ¡Sí! ¿Así ha de suceder?
Hasta la vista. ¡Amén!
2
¡Ni disculpas, ni perdón!
¡Envidiad alegres, cordialmente libres,
el tono, el corazón y la hospitalidad
de este libro tan poco razonable!
Creedme, amigos, ¡no para ser maldita
me fue concedida mi sinrazón!
Lo que yo encuentro, lo que yo busco,
¿estaba ya en algún libro?
¡Honrad en mí la secta de los locos!
¡Aprended de este libro enloquecido
cómo la razón — «entra en razón»!
Ea, amigos, ¿ha de suceder?
Hasta la vista. ¡Amén!
¡Envidiad alegres, cordialmente libres,
el tono, el corazón y la hospitalidad
de este libro tan poco razonable!
Creedme, amigos, ¡no para ser maldita
me fue concedida mi sinrazón!
Lo que yo encuentro, lo que yo busco,
¿estaba ya en algún libro?
¡Honrad en mí la secta de los locos!
¡Aprended de este libro enloquecido
cómo la razón — «entra en razón»!
Ea, amigos, ¿ha de suceder?
Hasta la vista. ¡Amén!
PARA BAILARINES
Hielo liso,
un paraíso
para quien bailar bien quiso.
un paraíso
para quien bailar bien quiso.
LA GAYA CIENCIA
Esto no es un libro: ¡qué encierran los libros,
esos sarcófagos y sudarios!
El pasado es su botín:
pero aquí vive un eterno Presente.
Esto no es un libro: ¡qué encierran los libros!
¡qué encierran sarcófagos y sudarios!
Esto es una voluntad, una promesa,
esto es un viento marino, un levar anclas,
esto es una última ruptura de puentes,
un rugido de engranajes, un gobernar el timón;
¡brama el cañón, blanco humea su fuego,
ríe el mar, la inmensidad!
esos sarcófagos y sudarios!
El pasado es su botín:
pero aquí vive un eterno Presente.
Esto no es un libro: ¡qué encierran los libros!
¡qué encierran sarcófagos y sudarios!
Esto es una voluntad, una promesa,
esto es un viento marino, un levar anclas,
esto es una última ruptura de puentes,
un rugido de engranajes, un gobernar el timón;
¡brama el cañón, blanco humea su fuego,
ríe el mar, la inmensidad!

A LA MELANCOLÍA
No te enojes conmigo, melancolía,
porque tome la pluma para alabarte
y, alabándote, incline la cabeza
sentado sobre un tronco como un anacoreta.
Así me contemplaste ayer, como otras muchas veces,
bajo los matinales rayos del cálido sol:
Ávido el buitre graznaba en el valle,
soñándome carroña sobre madera muerta.
¡Te equivocaste, pájaro devastador,
aunque momificado descansara en mi leño!
No viste mi mirada llena de placer
pasear en derredor altiva y ufana;
y que cuando insidiosa no mira a tus alturas,
extinta para las nubes más lejanas,
se hunde en lo más profundo de sí misma
para radiante iluminar el abismo del ser.
Muchas veces sentado en soledad profunda,
encorvado, cual bárbaro oferente,
pensaba en ti, melancolía,
¡Penitente, pese a mis pocos años!
Sentado así, me complacía el vuelo del buitre,
el estruendo de la avalancha,
y tú, inepta quimera de los hombres,
me hablabas con verdad, mas con horrible y severo semblante.
Acerba diosa de la abrupta naturaleza,
amiga mía, te complaces en manifestarte a mi alrededor
y en mostrarme amenazante el rastro del buitre
y el goce de la avalancha, para aniquilarme.
En torno a mí respira enseñando los dientes
la apetencia de muerte:
¡torturante avidez que amenaza la vida!
Seductora sobre la inmóvil estructura de la roca
la flor suspira por las mariposas.
Todo esto soy —me estremezco al sentirlo—:
mariposa seducida, flor solitaria,
buitre y rápido torrente de hielo,
gemido de la tormenta — todo para ensalzarte,
fiera diosa, ante quien profundamente inclino la cabeza,
y suspirando entono un cántico monstruoso de alabanza,
sólo para ensalzarte, ¡que con cordura
de vida, vida, vida esté sediento!
No te enojes conmigo, divinidad malvada,
porque con rimas dulcemente te orne.
Aquel a quien te acercas se estremece ¡oh rostro terrorífico!
Aquel a quien alcanzas se conmueve, ¡oh malvado derecho!
Y yo aquí estremeciéndome balbuceo canto tras canto
y me convulsiono en rítmicas figuras:
fluye la tinta, salpica la pluma afilada,
¡oh diosa, diosa, déjame — déjame hacer mi voluntad!
porque tome la pluma para alabarte
y, alabándote, incline la cabeza
sentado sobre un tronco como un anacoreta.
Así me contemplaste ayer, como otras muchas veces,
bajo los matinales rayos del cálido sol:
Ávido el buitre graznaba en el valle,
soñándome carroña sobre madera muerta.
¡Te equivocaste, pájaro devastador,
aunque momificado descansara en mi leño!
No viste mi mirada llena de placer
pasear en derredor altiva y ufana;
y que cuando insidiosa no mira a tus alturas,
extinta para las nubes más lejanas,
se hunde en lo más profundo de sí misma
para radiante iluminar el abismo del ser.
Muchas veces sentado en soledad profunda,
encorvado, cual bárbaro oferente,
pensaba en ti, melancolía,
¡Penitente, pese a mis pocos años!
Sentado así, me complacía el vuelo del buitre,
el estruendo de la avalancha,
y tú, inepta quimera de los hombres,
me hablabas con verdad, mas con horrible y severo semblante.
Acerba diosa de la abrupta naturaleza,
amiga mía, te complaces en manifestarte a mi alrededor
y en mostrarme amenazante el rastro del buitre
y el goce de la avalancha, para aniquilarme.
En torno a mí respira enseñando los dientes
la apetencia de muerte:
¡torturante avidez que amenaza la vida!
Seductora sobre la inmóvil estructura de la roca
la flor suspira por las mariposas.
Todo esto soy —me estremezco al sentirlo—:
mariposa seducida, flor solitaria,
buitre y rápido torrente de hielo,
gemido de la tormenta — todo para ensalzarte,
fiera diosa, ante quien profundamente inclino la cabeza,
y suspirando entono un cántico monstruoso de alabanza,
sólo para ensalzarte, ¡que con cordura
de vida, vida, vida esté sediento!
No te enojes conmigo, divinidad malvada,
porque con rimas dulcemente te orne.
Aquel a quien te acercas se estremece ¡oh rostro terrorífico!
Aquel a quien alcanzas se conmueve, ¡oh malvado derecho!
Y yo aquí estremeciéndome balbuceo canto tras canto
y me convulsiono en rítmicas figuras:
fluye la tinta, salpica la pluma afilada,
¡oh diosa, diosa, déjame — déjame hacer mi voluntad!
SOLITARIO
Graznan las cornejas
y aleteando se dirigen a la ciudad;
pronto nevará.
¡Feliz aquel que aún tiene patria!
Ahora estás petrificado
y miras hacia atrás ¡cuánto tiempo ha pasado!
¿Por qué has huido, loco, por el mundo
ahora que el invierno se aproxima?
El mundo: puerta muda y fría
abierta a mil desiertos.
Quien perdió lo que tú perdiste
en parte alguna se detiene.
Ahora estás pálido,
condenado a un viaje de invierno,
al humo semejante,
que sin cesar tiende a más fríos cielos.
¡Vuela, pájaro, grazna tu canción
en tono de pájaro desértico!
¡Esconde, loco, en hielo y en desprecio
tu sangrante corazón!
Graznan las cornejas
y aleteando se dirigen a la ciudad:
— pronto nevará.
¡Infeliz aquel que de patria carece!
y aleteando se dirigen a la ciudad;
pronto nevará.
¡Feliz aquel que aún tiene patria!
Ahora estás petrificado
y miras hacia atrás ¡cuánto tiempo ha pasado!
¿Por qué has huido, loco, por el mundo
ahora que el invierno se aproxima?
El mundo: puerta muda y fría
abierta a mil desiertos.
Quien perdió lo que tú perdiste
en parte alguna se detiene.
Ahora estás pálido,
condenado a un viaje de invierno,
al humo semejante,
que sin cesar tiende a más fríos cielos.
¡Vuela, pájaro, grazna tu canción
en tono de pájaro desértico!
¡Esconde, loco, en hielo y en desprecio
tu sangrante corazón!
Graznan las cornejas
y aleteando se dirigen a la ciudad:
— pronto nevará.
¡Infeliz aquel que de patria carece!
(Imágenes: Edward Hopper)
luns, maio 16, 2016
venres, maio 13, 2016
MANUEL MARÍA, LETRAS GALEGAS 2016
Dende o IES Saturnino Hermida chega esta presentación sobre Manuel María feita pola compañeira Elvira Roiz:
martes, maio 10, 2016
Manuel María, escritor e galego
E aínda outra vez, dende o IES San Paio, Manuel María, escritor e galego. A vida e a obra do escritor a partir dalgúns dos seus textos
:
xoves, maio 05, 2016
Liña do tempo de Manuel María
Unha vez máis, aproveitamos o traballo realizado no IES San Paio, e xa van uns cantos.
Día das Letras 2016: Manuel María, comprometido coa literatura e coa terra
LIÑA DO TEMPO
luns, abril 04, 2016
Telexornal Manuel María
Informativo monográfico sobre Manuel María realizado no CPI dos Dices-Rois. Grazas por este inmenso labor e magnífico resultado!
luns, marzo 21, 2016
Día da Primavera e da Poesía con Manuel María
Novamante, incrible labor do IES San Paio que recollemos aquí. Grazas a José María Lores e o seu equipo por tanto e tan bo!
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)