venres, outubro 30, 2015

Unha pegada indeleble

Xa vos contei no seu día como fora o día inesquecible que pasamos con Ángel Carracedo. Aquel 2 de outubro, hai case un mes, permanece nas nosas memorias e de cando en vez falamos del, segue a ser o noso exemplo cotián e as nosas retinas reteñen o seu permanente humilde sorriso. Agora xa podemos volver a gozar daquel día grazas ao esforzo de Mar, a nosa artista que ademais convértese en tecnóloga para que a pegada sexa indeleble.

















Outro!!!


xoves, outubro 29, 2015

Celebrando o Día das Bibliotecas

Puxémonos a cavilar... Como celebrar este curso o Día das Bibliotecas? A idea de traballarmos xuntos os centros de Lalín vén de hai tempo. Somos minifundistas ata de pensamentos e gustaríanos ir dando pasos para atallalo. Este foi un deles. Todos os centros do concello -todos eles do PLAMBE- unidos celebrando este día tan especial. E como a cabeciña non para, puxémonos mans á obra.
O primeiro impedimento, claro está, é o orzamento. E foi entón cando acudimos ao Concello para propór as nosas ideas; todas elas eran inviables economicamente, pero algunhas si que podían ser costeadas: autobuses e contacontos subvencionados polo Concello.
Non quedaba máis que chamar a unha contacontos (tiñamos moi claro que fose "unha") e aquí está Soledad Felloza, con dúas maletas das que saca libros para caer de cu, literalmente. 
Foi unha xornada inesquecible.
Grazas a todos e a todas por facelo posible.









Os dous xornais con edición dezá fixéronse eco da actividade conxunta de todos os centros do Concello de Lalín  para conmemorar o Día da Biblioteca Escolar. O alumnado de 6º de primaria e o de 1º de ESO escoitou con atención a Soledad Felloza e o seu particular mundo dos libros e dos contos. Toda unha lección de contada e de animación!





mércores, outubro 28, 2015

Estamos na biblioteca!

Ilustracións dende Pinzellades al món:

Un gato na biblioteca, ilustración de Jean-Jacques Sempé
Unha biblioteca no autobús, ilustración de Tahere Amini

Un río de libros na biblioteca, ilustración de Jacek Yerka

Movemento de libros na biblioteca, ilustración de Simona Scravaglieri (?)


Un coello lector!, ilustración de Lapin Fee

Biblioteca rodante, ilustración de Joost Swarte

Biblioburro, fomentando a lectura, ilustración d'Inma Lorente

  A biblioteca escolar con usuarios, ilustración de Momo Carretero

Biblioteca fantàstica, ilustración de Daniel Merrian

Biblioteca marina, ilustración d'Alireza Darvish

 Sobre a biblioteca, ilustración d'Alberto Ghirardello

Biblioteca no circo, ilustración de Barbara Sansó

  ilustración de Carlos C. Lainez

Un bibliotecario animal, ilustración de Chris Dunn

Liberdade, biblioteca!, ilustración de Deirdre Gill

Entre libros e lectores, ilustración d'El mate Creativos


  A biblioteca de Babel, ilustración d'Érik Desmazières

Hai tantos libros para investigar na biblio!, ilustración de François Schuiten

Formámonos a biblioteca, ilustración de Gürbüz Doğan Ekşioğlu

Amor na biblioteca, ilustración de Señorita Sinestesica

martes, outubro 27, 2015

Lenguas y acentos

Artigo de Ángel Carracedo Na Voz de Galicia:




Una de las cosas que más me divierten en las reuniones internacionales donde están representados muchos países es averiguar por el acento de qué país son los que hablan y esto, en general, es fácil en Europa. Italianos, griegos, alemanes, franceses, noruegos, portugueses o de cualquier país, todos llevan en el acento una seña de identidad que, por muy perfecto que sea su inglés, delata su origen sin problema. En países con diferencias regionales importantes como el Reino Unido, igual que aquí cuando el que habla es español, con dos palabras que diga sabemos si es vasco, gallego, catalán, andaluz o canario, si conoces bien el país del orador, hasta puedes averiguar de dónde es exactamente. En la mayoría de los países hay más lenguas y acentos de lo que pensamos y a mí esta diversidad lingüística y fonética me encanta, y creo que es un valor cultural que debemos preservar a toda costa.
Aquí, como tantos de nosotros, empleo indistintamente mis lenguas paterna y materna, el gallego y el castellano, y mis charlas divulgativas en Galicia siempre las doy en gallego, como es natural. En el resto de España hablo en castellano y en la mayor parte de las reuniones y conferencias empleo el inglés, que es la lengua de la ciencia. Por eso prácticamente todo lo que escribo lo hago en ese idioma, que utilizo a diario. En Francia intento recuperar mi oxidado francés en mis charlas, porque son tan chauvinistas que te ganas ya al auditorio solo con intentarlo. En Brasil y Portugal empleo el gallego con alguna palabra de cortesía en portugués y en Italia siempre les pregunto antes de la conferencias si quieren que les hable en inglés o en mi itañolo y, como tienen tantas dificultades con el inglés como nosotros, siempre me responden que en itañolo, que es una mezcla que empieza siendo un 70 % italiano y acaba siendo una mezcla a partes iguales de gallego, castellano e italiano que les hace mucha gracia y no tienen problemas para entender.
Pero todas estas lenguas las hablo con el único acento que tengo, que es el gallego, y envidio a mi amigo Xavier Alcalá, quien, además de hablar varios idiomas, imita cualquier acento, y a mi hijo Guille cuando habla portugués o a mi hija Mar, que puede imitar hasta el acento australiano cuando habla inglés.
El mezclar tantas lenguas lleva inevitablemente a malentendidos. Ya de niños desconcertábamos en casa a mi madre, vallisoletana, cuando al acabar de comer decíamos «¡qué bien comí!», y ella nos preguntaba invariablemente cuándo, ya que deberíamos decir «¡qué bien he comido!». Siempre recuerdo cuando de pequeño en Castilla fui a buscar leche a la tienda que no era y como, claro, no la tenían, pregunté «¿y luego?». Y la contestación del empleado, «luego, tampoco», me pareció muy maleducada, porque mientras para nosotros «¿y luego?» es «¿y por qué?», para ellos es «¿y después?».
Y es que hay también palabras con significados contradictorios en otros idiomas que ya me podrían explicar los lingüistas por qué evolucionaron de modo tan distinto. Así, como los gallegos en general sabemos, si te invitan a comer en Portugal o Brasil no puedes decir que la comida es «exquisita» porque allí eso significa «malo y raro» y se pueden ofender; en cambio, si dices «espantoso», quedas de maravilla, porque significa «genial». En muchos países de Latinoamérica ya no sé cómo sustituir la palabra «coger», e inevitablemente «cojo» autobuses, bolígrafos, personas y gripes, y se parten de risa con algunas de las cosas que somos capaces de coger.
Pero donde más vergüenza pasé, y aún me pongo colorado al recordarlo, fue hace ya años con una amiga inglesa que nos vino a visitar y con la que me puse a jugar al tenis de mesa. Para animarla, quería decirle que su revés era muy bueno, pero con mi inglés autodidacta utilizaba la palabra backside (culo) en vez de backhand, y no paraba de decirle que su backside era de alucine, que lo tenía perfecto y que nunca había visto nada mejor. Más tarde, entre risas, me confesaba que al principio pensó que los españoles éramos así de ligones, pero que, como insistía tanto, estuvo a punto de salir corriendo pensando que era un violador en potencia o algo así.
No puedo acabar sin recordar a mi amiga Leonor, una investigadora portuguesa muy brillante con la que compartí unas charlas en Brasil. El portugués que hablan en Portugal es fonéticamente muy complejo, pero el de Brasil es mucho más sencillo, parecido al gallego. Como Leonor tiene un acento lisboeta muy cerrado, en Brasil algunos la entendían muy mal y pensaban que ella era la gallega y yo, el portugués, lo que la enfadaba mucho. El colmo fue en el aeropuerto, volviendo los dos, cuando hablando el uno con el otro, ella en portugués y yo en gallego, la empleada que nos atendía nos dijo en perfecto inglés: «Lo siento, tenían asientos de emergencia, pero les tengo que poner atrás porque ahí solo pueden ir los pasajeros cuya lengua materna sea el portugués». Ella no dijo una palabra, cogió las tarjetas de embarque y después me soltó toda «chateada»: «Estes brasileiros até não sabem que o português vem de Portugal».

luns, outubro 26, 2015

10 bibliotecas máis impresionantes do mundo


Credes que poderiamos concentrarnos na lectura entre tanta beleza? Vía


1. Trinity College Library, Irlanda

2. Biblioteca Nacional de Francia, Francia

3. Biblioteca del Monasterio Wiblingen, Alemania

4. La Biblioteca de El Escorial, España

5. Biblioteca del Monasterio de Melk, Austria

6. Biblioteca Geral, Universidad de Coimbra, Portugal

7. Handelingenkamer, Holanda

8. Biblioteca de la Universidad Tecnológica de Delft, Holanda

9. Biblioteca de la Abadía de St. Gallen, Suiza

10. Biblioteca Admont Abbey, Austria


domingo, outubro 25, 2015

Que non pare!

Se ti es dos que che gusta ler que non queres que se acabe nunca o libro, podes sentirte identificado con este peque.
Dende As estantigas:

 

sábado, outubro 24, 2015

24 de outubro: día das Bibliotecas

Como xa ven sendo habitual desde o ano 1997, cada 24 de outubro a Asociación Española de Amigos do Libro Infantil e Xuvenil celebra o Día da Biblioteca. No presente ano Diego Arboleda é o autor do pregón mentres a ilustración do cartel é obra de Leticia Ruizfernández. Cómpre lembrar que tanto a obra do escritor como a da ilustradora foron recoñecidas con diversos galardóns.


  PREGÓN
    Con motivo do Día da Biblioteca, quero compartir convosco un segredo: o Coello Branco case sempre ten présa.

    Quizais algúns pensedes que isto non ten moito que ver coas bibliotecas e que, ademais, como secreto, deixa bastante que desexar.

    Alicia no País das Marabillas publicouse hai 150 anos, e desde entón os lectores de todo o mundo souberon que o coello chega tarde, demasiado tarde, e por tanto ten présa.

    Recoñeceredes, iso si, que non é un coello calquera. Que saibamos, este é o único coello que usa chaleco e reloxo de peto, o que suscita unha incógnita: se ten reloxo, por que sempre chega tarde? Quen é culpable da tardanza? O coello ou o seu reloxo? Os expertos non se puxeron de acordo sobre este punto, que provocou graves discusións entre veterinarios e reloxeiros. E se se alude ao chaleco, é aínda peor. Só hai unha cousa máis perigosa que unha discusión entre un veterinario e un reloxeiro, e é unha discusión entre un veterinario, un reloxeiro e un xastre. É mencionar o asunto e desenfúndanse todo tipo de agullas (hipodérmicas, de coser e de reloxo).

    Así que mellor volvamos ao segredo. O Coello Branco case sempre ten présa. Corre porque ten medo de que a Duquesa e, sobre todo, a Raíña de Corazóns ordenen que lle corten a cabeza. Pero vós, que aínda conservades a vosa, concentrádevos nese case. É a clave, o segredo mellor gardado do País das Marabillas.

    Case sempre. Cando non ten présa o Coello Branco? Só cando visita un pequeno edificio escondido tras as árbores do bosque: a biblioteca.

    O coello tómase o seu tempo para esculcar entre os ateigados andeis. Ten un libro en mente pero, cando se achega a collelo, non pode evitar fixarse no tomo que o precede, e no de máis alá (e, como xa sabedes, nunha biblioteca, o libro de máis alá é ao mesmo tempo o libro de máis acá doutro libro que está ao seu lado...). Demasiadas opcións. Leva tempo elixir un libro. O coello sabe que se atopa no fogar da lectura, e a lectura é un pracer que se goza sen présa.

    Aínda que ninguén mencionase antes esta biblioteca secreta, non o dubidedes, hai unha nese estraño mundo que visitou Alicia. Non pode ser doutra forma. Pois a pesar de contar co Sombreireiro Tolo, o Gato de Cheshire e a Eiruga Azul, a pesar de todos os animais fantásticos e as extraordinarias cousas que alí suceden, todo iso non é suficiente para gañarse o nome que ese mundo ten. Un lugar nunca podería chamarse País das Marabillas se entre as súas marabillas non se contase unha biblioteca.

Biblioteca escolar, base de exploración


"Biblioteca escolar, base de exploracións" é o lema elixido este curso para o cartel da campaña anual de bibliotecas escolares que a Consellería de Cultura, Educación e Ordenación Universitaria, enviará en breve a todos os centros públicos como reforzo das actuacións da biblioteca escolar e para apoiar a visibilidade dos seus recursos e das súas oportunidades de aprendizaxe. 
A imaxe do cartel responde á interpretación que deste lema fixo o ilustrador e autor de cómic FRAN BUENO,  e ten suficiente carga simbólica e información como para espertar o interese do alumnado.
En efecto, a biblioteca escolar pode ser a base desde a que explorar o mundo real, pero tamén os mundos imaxinarios; os materiais impresos e os recursos electrónicos achégannos informacións sobre todo aquelo que queremos coñecer e comprender; é un espazo para a investigación individual e para o traballo en equipo; é un espazo integrador cheo de oportunidades de aprendizaxe.
O lema "Biblioteca escolar, base de exploracións" chama a traballar coa información, a mirar fóra, a facerse preguntas e pescudar posibles respostas, a interesarse polo outro, polo diferente, polo alleo; a estudar xeografías e inventar rutas para novas aventuras; a coñecer as viaxes que fixeron os grandes exploradores e aquelas outras que, cada día, bota ao camiño a milleiros de persoas na procura dun mundo máis xusto. Convida a explorar o mundo e a compartir o aprendido.   

Día da biblioteca

O Observatorio da Lectura e o Libro propón celebrarmos o Día da Biblioteca con #vivalabiblio, unha campaña en Twitter que estará activa do 19 ao 25 de outubro e na que podemos realizar unha pequena homenaxe a estas institucións. É doado:




luns, outubro 19, 2015

domingo, outubro 18, 2015

Beleza salvaxe no concurso Wildlife Photographer




O Museo de Historia Natural acolle un ano máis a celebración do concurso Wildlife Photographer of the Year 2015  que elixe as mellores fotos feitas na natureza. O gañador foi Don Gutoski coa foto que vedes arriba.



Abaixo, algunhas fotos finalistas:









Vía