xoves, marzo 30, 2017

Ler a Ledicia Costas (23)

Adrián Gamallo, de 4º da ESO, fala do libro de Ledicia Costas "Un animal chamado néboa":

María Canosa poetiza Lalín

Dende o IES Laxeiro coordinamos con todos os centros de ensino de Lalín unha actividade denominada "Lalín en verso". Poetizar as aulas é o que pretendemos. Deste volta, tocoulle aos dous coles gozar da poesía da man de María Canosa:




mércores, marzo 29, 2017

martes, marzo 28, 2017

luns, marzo 27, 2017

Ler a Ledicia Costas (18)

Zaira Míguez López, de 4º da ESO, fala do libro de Ledicia Costas "Un animal chamado néboa":

II Seminario de Educación afectivo sexual e diversidade

Co título de Re*Existencias LGTBIQ, o venres 24 de marzo o alumnado de 3º ESO participou nas charlas, enfocadas a público adolescente. Os convidados foron:

- Dr. Enrique Latorre (filosofía da USC) que centrou a charla en  identidade e diversidade sexual.

-Dna. Cristina Palacios, traballadora social e presidenta de ARELAS (Asociación de familias de menores trans*) explicando o traballo da asociación e as dificultades e necesidades dos menores trans* (que despois participaron nunha mesa redonda).

-Dna. Paula Lois: matemática e activista de Galiza Entende, que falou sobre sexualidade lésbica.

-Dna Carmen Fernández, decana da facultade de ciencias da educación da USC que falou sobre como traballar a diversidade sexual e de xénero no curríulo educativo e nos plans de convivencia dos centros, como facilitar a información….

Nos intermedios o grupo Canela Cafuné, amenizou e fixo rir e pensar coas temáticas dos seus temas.


Esperamos que se repita a iniciativa dende o concello para o vindeiro curso, xa que dende os centros é complicado facer intervencións para a educación do ámbio afectivo-sexual, e debemos sinalar que este aspecto é especialmente importante no colectivo adolescente na construción da identidade persoal .







Ler a Ledicia Costas (17)

Carla Varela, de 4º da ESO, falan do libro de Ledicia Costas "Un animal chamado néboa":

 

sábado, marzo 25, 2017

Ler a Ledicia Costas (15)

David de la Torre e Helena Santalla, de 3º da ESO, falan do libro de Ledicia Costas "Un animal chamado néboa":


Carmen G. de la Cueva

Chegou e convenceuno. Conquistounos. Moitos clubs de lectura do centro ao seu arredor, pero o tempo voou. Necesitabamos dúas horas máis para estar con ela, para falar de feminismo, para falar da vida cotián dunha moza, dunha muller, que se sente acosada e perseguida por palabras, por xestos, por insinuacións. Que non se senten seguras. 
Carmen conquistounos co seu acento andaluz e o seu sorriso franco e alegre. Cercana, o alumnado sentiu que podía opinar, que podía falar, que podía disentir. Un día fermoso que queceu coa súa presenza.




No Faro de Vigo:




xoves, marzo 23, 2017

Árbores poéticas

Para celebrar o Día da Poesía e o Día da Árbore pedimos a colaboración do concello para que fosen el quen pagase a actividade e nos dixese o lugar axeitado para a plantación, que resultou ser o parque máis próximo ao instituo. Alí, o alumnado de 3º ESO-B e de 1º ESO-B recitou algúns poemas que tiñan como tema en común as árbores. Así, a actividade serviu tamén para xuntar este alumnado do programa TEI e que o recitado se fixese por parellas.





E na prensa:




Ler a Ledicia Costas (13)

Iria Lareu Coego, de 4º de ESO, realiza este booktuber sobre o libro de Ledicia Costas "Xardín de inverno"


mércores, marzo 22, 2017

Falando de Machismo

Antonte estivo connosco Rosa Álvarez Prada, decana do colexio de psicólogs de Galicia, para falarnos de xénero e sexo, de machismo e micromachismo, da sociedade actual  e de desigualdade. Máis ca interesante e necesaria.







Ler a Ledicia Costas (12)

Noa Villar Gallego e Miguel Lamazares, de 3º da ESO, falan do libro de Ledicia Costas "Un animal chamado néboa":


martes, marzo 21, 2017

Falemos de cancro

Onte estivo connosco Teresa Curiel, oncóloga no Complexo Hospitalario Universitario de Santiago (CHUS), para falarnos de cancro, hábitos de vida saudables, investigación e biopsia líquida. Queremos darlle as grazas dende este noso espazo por achegarse aquí.










Na prensa fixéronse eco:



Ler a Ledicia Costas (11)

Alba Roqueiro Galego, de 4º de ESO, realiza este booktuber sobre o libro de Ledicia Costas "Recinto Gris"


luns, marzo 20, 2017

Ler a Ledicia Costas (10)

Valeria Fernández e Lúa Sánches,  de 3º da ESO, falan do libro de Ledicia Costas "O corazón de Xúpiter":


 

domingo, marzo 19, 2017

Ler a Ledicia Costas (9)

Noelia Vázquez Val, de 3º da ESO, realiza o Booktrailer do libro de Ledicia Costas "Un animal chamado néboa"


Carmen G. de la Cueva

O próximo venres teremos no noso centro a esta escritora da que vimos de ler o seu libro "Mamá quiero ser feminista" en 1º de Bacharelato e nos clubs de lectura:

 

sábado, marzo 18, 2017

Ler a Ledicia Costas (8)

Daniel Souto, Martín Soto e Marcos Quintana, os tres de 3º da ESO, falan do libro de Ledicia Costas "O corazón de Xúpiter":

 

venres, marzo 17, 2017

Ler a Ledicia Costas (7)

Silvia Souto, de 4º de ESO, realiza este booktuber sobre o libro de Ledicia Costas "Un animal chamado néboa"

 

xoves, marzo 16, 2017

Ler a Ledicia Costas (6)

Fernando González Salas, de 4º de ESO, realiza este booktuber sobre o libro de Ledicia Costas "Recinto Gris"


mércores, marzo 15, 2017

Ler a Ledicia Costas (5)

Ana Santalla Garrido, de 4º de ESO, realiza este booktuber sobre o libro de Ledicia Costas "Un animal chamado néboa"


Lendo Valados

En 21 días co galego, esa tan estupenda iniciativa do IES da Pobra do Caramiñal, pedíronme que mandase un vídeo cun alumno ou alumna despois de ler unha obra de Agustín Fernández Paz. Quero agradecerlles que contasen comigo e co IES Laxeiro para participar nesta colectividade lectora que homenaxea ao prezado Agustín.
Aquí está:


sábado, marzo 11, 2017

Ler a Ledicia Costas (1)

Alba Rodríguez Rois, Alba Rey Jorge e Laura Nóvoa Froiz, as tres de 3º da ESO, falan do libro de Ledicia Costa "O corazón de Xúpiter"

venres, marzo 10, 2017

Dixéronme

Hoxe tráiovos un poema moi acaído para estes días nos que estamos a falar de Feminimo e Igualdade. 


"Dixéronme:
Non poñas ese vestido tan curto.
Violaron a unha muller cando levaba os seus vaqueiros favoritos.

Dixéronme:
Non quedes ata moi tarde.
Arrincáronlle a roupa e tocáronlle os peitos a unha moza en plena luz do día nunhas festas populares.


Dixéronme:
Non viaxes soa pola noite.
Violaron e mataron de día a dúas mulleres, cando descubrían o mundo, acompañadas unha da outra.

Dixéronme:
Non collas o transporte público pola noite.
Manosearon a unha moza no metro, sen que ninguén fixese nada, de camiño á universidade.

Dixéronme:
Non lles sorrías aos estraños.
Berráronlle borde, puta e quentecresquees a unha muller por pasar por alí.

Dixéronme:
Non te vaias con descoñecidos.
Unha muller foi violada por un amigo. Unha parella. Ou un familiar.

Dixéronme:
Denuncia.
Preguntáronlle que levaba posto, canto bebeu e por que se foi con el.

Dixéronme. Dixéronme. Dixéronme.
Ten coidado. Ten coidado. Ten coidado.
Tíveno. Téñoo. Tereino.
Fixen todo o que me dixeron.
Agora explícame que é o que fixen mal.
Estou de acordo: non todos os homes sodes así.
Pero enténdeo ti.
A todas as mulleres nos pasa. A todas nós.
Á miña nai. A min. Á miña filla. Á miña amiga. Á miña compañeira de traballo.
Á túa nai. Á túa muller. Á túa filla. Á túa amiga.
A todas as mulleres.
Empezas a entendelo?
Non me digas a min o que teño que facer.
Dillo a eles.
Ensínalles consentimento.
Ensínalles que NON significa NON.
Ensínalles respecto.
Ensínalles que as mulleres non somos un xoguete, nin un obxecto, nin unha propiedade.
Ensínalles a ser responsables.
Ensínalles a non violar.

Ás veces pregúntome se nos odiades.
Ás veces pregúntome por que nos odiades.
De forma lóxica. De forma emocional. Dicindo. Preguntando. Rogando.
Intentámolo todo.

Xa non sei que máis dicirche.
Xa non sei como explicalo.
Xa non sei como pedilo.
Que cona queda por facer!
Non queda nada.
Excepto dor.
E rabia."

Vitika Roy



Me dijeron:
No te pongas ese vestido tan corto.
Y después violaron a una mujer cuando llevaba sus vaqueros favoritos.

Me dijeron:
No te quedes hasta muy tarde.
Después arrancaron la ropa y tocaron los pechos de una chica a plena luz del día en unas fiestas populares.
Me dijeron:
No viajes sola por la noche.
Y después violaron y mataron de día a dos mujeres, cuando descubrían el mundo, acompañadas la una de la otra.

Me dijeron:
No cojas el transporte público por la noche.
Luego manosearon a una chica en el metro, sin que nadie hiciera nada, de camino a la universidad.
Me dijeron:
Pídele a algún amigo que te acompañe a casa.
Y luego señalaron y llamaron calientapollas a una chica cuando lo hizo.
Me dijeron:
No sonrías a extraños.
Y luego gritaron borde, puta y quiéntecreesqueeres a una mujer por pasar de largo.
Me dijeron:
No bebas mucho.
Y después pusieron droga a una chica en su bebida.

Me dijeron:
Ten siempre el teléfono a mano.
Y luego una mujer recibió en ese mismo teléfono un vídeo de todas las cosas que le habían hecho la noche anterior.

Me dijeron:
Vuelve por calles iluminadas.
Y aun así violaron a una chica en su portal.

Me dijeron:
No te vayas con desconocidos.
Y luego una mujer fue violada por un amigo. Una pareja. O un familiar.
Me dijeron:
Escríbeme cuando llegues.
Luego nadie la creyó.
Me dijeron:
Denuncia.
Y después le preguntaron qué llevaba puesto, cuánto bebió y por qué se fue con él.
Me dijeron. Me dijeron. Me dijeron.
Ten cuidado, ten cuidado, ten cuidado.
Lo tuve. Lo tengo. Lo tendré.
Hice todo lo que me dijeron.
Ahora explícame qué es lo que hice mal.
Estoy de acuerdo: no todos los hombres sois así.
Pero entiéndelo tú.
A todas las mujeres nos pasa. A todas nosotras.
A mi madre. A mí. A mi hija. A mi amiga. Y a mi compañera de trabajo.
A tu madre. A tu mujer. A tu hija.
A todas las mujeres.
¿Lo empiezas a entender?
No me digas a mí lo que tengo que hacer.
Díselo a ellos.
Enséñales consentimiento.
Enséñales que NO significa NO.
Enséñales respeto.
Enséñales que las mujeres no somos un juguete, ni un objeto, ni una propiedad.
Enséñales a ser responsables.
Enséñales a no violar.

A veces me pregunto si nos odiáis.
A veces me pregunto por qué nos odiáis.
De forma lógica. De forma emocional. Diciendo. Preguntando. Rogando.
Lo hemos intentado todo.

Ya no sé qué más decirte.
Ya no sé cómo explicarlo.
Ya no sé cómo pedirlo.
Qué coño queda por hacer.
No queda nada.
Excepto dolor.
Y rabia.

mércores, marzo 08, 2017

Que é xornalismo?

Onte estivo connosco Xosé Manuel Pereiro, o mellor xornalista do noso país, para falar co alumnado de 1º de Bacharelato sobre diversos temas relacionados co xornalismo: que é e que non é Xornalismo, a liberdade de prensa, a dificultade de ser muller...












A prensa recolleuno:





Obradoiro de poesía (II)

Turno desta volta para Estíbaliz Espinosa. Unha gozada de obradoiro no que tivemos moito que escribir, e no que nos quedaron moitas propostas no tinteiro. Gustounos moito o xeito de nos amosar que a poesía está en todas partes, que o universo é poesía e a ciencia e a poesía están moi relacionadas. Tamén falamos moito da invisibilidade da muller, dado que ao día seguinte é o 8 de marzo.



O feminismo é cousa de homes

Si, ben necesario estoutro artigo:




Ser feminista consiste en reconocer que existen desigualdades de género que son injustas y actuar para que esas desigualdades dejen de existir. Para los varones, implica renunciar a ciertos privilegios de los que gozan (a costa, por supuesto, de sus pares femeninos) y esa no es tarea fácil. Por como está configurado el orden social en que vivimos, los hombres (incluso aquellos que se declaran “igualitarios”, incluso quienes no son el CEO de alguna empresa, incluso aquellos que pertenecen a una clase social desatendida y explotada) se benefician de la opresión de la mujer. Lo bueno es que, como feminista no se nace, se hace, estas cosas que pueden no salirnos “naturalmente”, se pueden aprender.  Entonces ¿qué debe tener en cuenta un varón que desea construir una sociedad más igualitaria?
Te invitamos a asumir el compromiso de:

1. Reconocer y denunciar las desigualdades de género

El primer paso es identificar las desigualdades (WARNING: una vez que te ponés las gafas violetas no hay manera de volver atrás). ¿Cómo hacerlo? Leé y escuchá a las feministas, tenemos miles de ejemplos de cómo se manifiesta el sexismo. Pero no termina ahí. No alcanza con ver las desigualdades, también hay que actuar para modificarlas. No seas un mero espectador. Cuando uno de tus amigos o compañeros de trabajo varones tenga comentarios sexistas, no se lo festejes. Podés mostrarle que estás en desacuerdo y explicarle qué hay detrás de esa frase, ese “chiste” o ese comportamiento que relata como hazaña. Interpelá a las personas que hacen, dicen o publican cosas sexistas (especialmente en medios y redes sociales). ¿Te puede costar alguna que otra amistad o un momento incómodo? Es probable. Pero ¡vamos! nadie dijo que es fácil ser feminista.

2. Equiparar esfuerzos y horas para realizar las tareas del hogar

Limpiar, cocinar, lavar, planchar y hacer las compras no son tareas diferenciadas por género, cualquiera puede hacerlas. Sin embargo, el 76% del trabajo doméstico no remunerado recae sobre las mujeres. Y ya lo dijo Silvia Federici “eso que ustedes llaman amor, nosotras lo llamamos trabajo no pagado”. Pensá como son las cosas en tu casa, ¿quién se ocupa? Pensá cómo eran antes si ya no vivís con tus padres. ¿No ves una fuerte asimetría entre las responsabilidades entre varones y mujeres? Tomá nota de la distribución de tareas en tu hogar. Hacerse cargo de esto significa no poner excusas y que nadie te lo tenga que pedir. Nuevamente, no se trata de “colaborar”, sino de hacer lo que te corresponde por vivir bajo ese mismo techo y básicamente lo que te tocaría hacer si vivieras solo (y no vale llamar a mamá para que lo haga por vos).

3. Compartir equitativamente las tareas de cuidado de hijas e hijos: el cuidado es responsabilidad de ambos.

La responsabilidad es compartida. Tu trabajo no empieza cuando la madre no está presente y termina cuando ella regresa. No sos su suplente. Acompañalos en las tareas escolares, cocinarles e interesate en sus actividades. Encargate de hacer las citas con el médico y de seguir los tratamientos, de preparar la ropa del próximo día, de pensar en los regalos de cumpleaños de sus amigos. Insistí incluso aunque en un primer momento te digan que no. No se trata de “ofrecer ayuda”, sino de involucrarse activamente en su cuidado, educación y salud. ¡En esto todos salen ganando!

4. Dejar de replicar estereotipos de género

Los estereotipos de género son creencias de cómo debe ser el comportamiento de varones y mujeres y qué roles deben desempeñar en el trabajo, la familia y el espacio público. Es necesario reconocerlos y dejar de replicarlos ya que refuerzan relaciones poco respetuosas, desigualdades en el trato y dificultan las posibilidades de desarrollo y crecimiento de las mujeres. ¿Cómo hacerlo? Estar atentos a no caer en el doble estándar (varón que trabaja cuida a su familia / mujer que trabaja, descuida a sus hijos; varón que tiene sexo con múltiples compañeras, es un ganador / mujer que tiene sexo con múltiples compañeros, es una regalada) y tampoco a reforzarlos mediante el comportamiento (como por ejemplo quedarse sentados mientras las mujeres levantan la mesa).

5. Evitar el mansplaining

¿Qué es mansplaining? Es un término relativamente nuevo (combinación de dos palabras en inglés man y explain – “varón” y ”explicar”) que se utiliza para señalar casos en los cuales los varones intentan explicarle algo a las mujeres de manera condescendiente o paternalista, sin tener en cuenta que ellas pueden saber más sobre el tema que ellos mismos. Este tipo de comportamiento responde a la idea de que el varón sabe más que su interlocutora sólo por el hecho de que ella es mujer  ¿Por qué es importante evitar esto? Porque puede contribuir a que las mujeres, que ya tenemos el “chip” de la falta de confianza en nosotras mismas instalado, intervengamos menos en público incluso cuando estemos más que calificadas para hacerlo.

6. Escuchar si una mujer señala que algo que decís / hacés es sexista

Si frente a un reclamo que te hace una mujer de “eso que estás diciendo / haciendo es machista” sentís que “no es tan así”, que es exagerado, que está siendo demasiado sensible o que no se trata de un tema de género, atención: puede ser porque tu propia posición no te permita verlo. Cualquier tipo de privilegio es muchas veces difícil de captar por quienes son beneficiados por él. ¿Por qué? Porque las normas, usos y costumbres de casi todas las sociedades en este mundo responden a los intereses de los más privilegiados (varones, blancos, educados, con buena posición económica) y por ello son naturalizadas e invisibilizadas. Es por este motivo que los actos diarios de sexismo pasan a menudo desapercibidos.
Dentro de la violencia machista existen casos más explícitos, y por ende más accesibles a su reconocimiento, como los femicidios, los actos de violencia física o incluso las agresiones verbales explícitas, pero también casos menos explícitos, los sutiles. Estos son casi siempre ignorados y a menudo negados porque no se los considera potencialmente dañinos para las mujeres. Si una mujer se siente ofendida, menospreciada, agredida por un comentario machista, hay que prestar atención a su reclamo (aunque haya sido dicho “con buena intención”, porque -como es bien sabido- el camino al infierno está lleno de buenas intenciones).

7. Siempre que sea posible, dar lugar a las mujeres

El feminismo no sólo consiste en reconocer y señalar las desigualdades entre varones y mujeres, también hay que trabajar para eliminarlas. En muchas actividades de debate, por ejemplo, se arman paneles 100% masculinos. En primer lugar, es bueno sencillamente señalarlo. Además, siempre que se pueda hay que incluir y recomendar mujeres e incluso, ¿por qué no?, ceder tu lugar para que sea ocupado por una de ellas. Mujeres capacitadas sobran, lo que falta es romper con las barreras que les impiden acceder a diferentes lugares. Es bueno el ejercicio de pensar “¿qué mujer podría ocupar mi lugar mejor que yo?” Si solo se te ocurren nombres de varones, se puede intentar organizar concursos, becas u otras acciones que permitan sumar más mujeres.

8. Entender que los “piropos callejeros” son una forma de machismo

El acoso verbal es una forma de violencia. Es además una práctica naturalizada en nuestra cultura que padecen miles de mujeres todos los días y que se confunde (o se trata de justificar) apelando a que se trata de gestos de “galantería”.
Este acoso pone a las mujeres en la situación de aceptar calladas, de manera pasiva y sumisa los comentarios que les realizan (desde un “que linda que sos” hasta un “mami, si te agarro te hago otro hijo”, pasando por “que ganas de violarte” o “te rompo el culo”) o someterse al enojo de estos falsos galanes si osan responder que les molesta el piropo (“andá a la mierda fea”, “sos una histérica”) que a veces termina en situaciones de violencia física.

9. Asumir responsabilidades en relación con el sexo

La anticoncepción y la prevención de enfermedades de transmisión sexual (ETS) son responsabilidad de ambos. No todas las mujeres quieren o pueden utilizar métodos hormonales (como los anticonceptivos orales o inyectables), respetá esta decisión y no te quejes de tener que usar preservativos. Procurá siempre tenerlos encima. Si eligen anticonceptivos orales para evitar el embarazo (atenti que no te protegen de las ITS) ofrecete a cubrir parte del costo de las pastillas y asegurate de que no sea sólo tu pareja la que tiene que recordar todos los días que tiene que tomar la pastilla. La anticoncepción es una tarea de ambos.
El sexo siempre tiene que ser explícitamente consentido por ambas partes. Para ello tienen que tener la libertad y la capacidad para hacerlo: no ser forzados/as por nadie y estar en condiciones de comprender la implicancia de sus decisiones. Tené presente que NO siempre es NO. En todos los casos y situaciones:
Pero ya subió a mi departamento NO es NO
Pero ya nos sacamos la ropa NO es NO
Pero es mi pareja NO es NO
Pero mirá cómo está vestida NO es NO
No me dijo no. pero tampoco sí… Entonces es NO.

10. Hablar de feminismo frente a otras personas

Hablá de feminismo en tus conversaciones cotidianas con otros varones. Ayudá a que se entienda que no se trata de un “machismo al revés” (se trata de igualdad y respeto). Compartí tus reflexiones. Leé e informate sobre feminismo: es un movimiento complejo, en constante cambio y con diferentes posiciones en su interior (que a veces difieren entre sí, no llegan a un acuerdo y hasta pueden parecer contradictorias -como sucede en todo movimiento social-) y vale la pena conocer su historia y su actualidad. Apoyate en el conocimiento de tus amigas, conocidas, y colegas feministas. Hacé preguntas. Muchas. Y hacelas siempre desde el respeto y las genuinas ganas de entender.


– Ser respetuoso y no invadir con tu cuerpo el espacio de la mujeres (evitá el manspreading en el transporte público y si ves a una mujer caminando sola de noche, mantené tu distancia)
– Reclamar licencias laborales por paternidad (esto es también parte de responsabilizarse por el cuidado de hijos e hijas y que no recaiga de manera asimétrica en las mujeres coartando, a su vez, posibilidades de desarrollo profesional)
– Leer libros, mirar películas y consumir producciones culturales hechas por mujeres: un buen ejercicio es preguntarse cuántas autoras hay en tu biblioteca o cuántas películas con directoras mujeres viste. Existe la falsa creencia de que los libros, películas y obras realizados por hombres nos interpelan a todos como seres humanos, y que aquellos producidos por mujeres son solo “para minitas”.
– No consumir contenidos sexistas, que denigren o humillen a las mujeres (o a cualquier otra persona, para el caso). Hay que denunciarlos.
Tener amigas mujeres (sí: la amistad entre varones y mujeres existe y es valiosísima si se funda en el respeto y la igualdad)
 Cuando se habla de asuntos que se refieren directamente a los cuerpos y experiencias de las mujeres, escuchar antes de dar una opinión (la experiencia subjetiva de las mujeres es valiosa y a menudo las creencias de los varones sobre estos temas están marcadas por prejuicios)

Entender que ampliar derechos y equiparar obligaciones es bueno para todos (esta lucha también implica conseguir licencia de paternidad, cambiadores en baños de hombres, libertad para vestirse sin ser prejuzgado, para llorar, etc.)

Feliz Día, Hombres

martes, marzo 07, 2017

Mulleres ilustradas

Onte estivo connosco Isabel Ruiz Ruiz, a autora dos álbums "Mujeres". Explicounos por que comezara con este proxecto (cando comezou a criar a súa filla e ao seu fillo percatouse da ausencia de personaxes femininas) e como o levou a cabo grazas ao crowdfunding. Soubemos asemade que xa está a deseñar o terceiro libro. E coñecemos unha muller poderosa que dá exemplo. Porque o mundo non se pode entender sen o feminismo e todas (e todos) deberiamos selo.







Recolleuno a prensa: