O primeiro visitante foi Francisco Castro, que tan bo sabor de boca deixara o curso pasado. E non defradou!
Algunhas das cousas que escribiron neste día:
Iker González:
Que pasaría se puidese voar?
Un mundo cadrado, rodeado dunha cúpula. Todos están atrapados, ninguén
pode saír. É o fin desta xente e a fin da humanidade, pode que o Doutor
Casperiano os salve. Tendo en conta que é un xenio coas pócemas pode que
isto non acabe, que a xente poida gozar. El é o salvador. A apócema
definitiva está aquí, o antídoto voador para os humanos. Grazas a isto
pode que todos poidamos levantar a cúpula para ter liberdade. E así
dixeron eles igual o conseguisen.
Zaira Míguez López:
Querida profe: O meu fillo hoxe non leva os deberes feitos xa que onte á
tarde unha forza misteriosa atraeuno a un monte onde foi ataado por uns
lobos que estaban dispostos a devoralo sen compaixón, pero nese momento
un estraño animal de identidade descoñeida salvou o rapaz das súas
garras e achegouno á casa e fuxiu. O cativo estivo indisposto xa que
viviu un trauma polo sucedido. Descultpas e saúdos.
Lara Verde Iglesias:
Galleta do meu amor: Obsérvote, síntote, cheiro o teu olor a chocolate
que entra polo meu nariz como o frescor de primavera pera algo máis
azucrado, mentres a miña boca era un río que agardaba pola súa barca.
Conseguino, xa es miña, por fin te alcanzo, douche o primeiro bocado e
noto como te empapas nos meus beizos e chegas á miña boca onde te desfás
en pequenas virutas que os meus coitelos te van desfacendo pouco a
pouco pero con moito cariño e sentimento; axiña chega o río turbulento
que te arrastra ao meu interior e onde unha viruta pequena chega ao meu
corazón onde sentirei sempre o teu amor.
Silvia Souto Froján:
Tecer o teu corazón cada mañá
José Silva Barros:
Que pasaría se o sol se apagase?
Hoxe mentres comía, vin no telexornal que a luz do sol se ía apagar. Se iso ocorre, imos morrer, e todo se acabará. Din que vai suceder en oitenta anos, a min preocúpame porque as seguintes xeracións van sufir. Que pasará despois da explosión do planeta? Non o saberei nunca, vou viivir a vida o mellor que poida e espero que todo isto sexa unha broma do telexornal.
Jesús Calviño Ruiz:
Que pasaría se as árbores comezasen a camiñar?
Un día calquera no bosque. Picnics de familias felices domingueiras no céspede, engulindo bocatas, e nenos xogando ao escondite e ao pilla-pilla.
De súpeto, unha claridade cegadora. Aterra un obxecto semellante a unha laranxa. Sen esperalo, estoupa. Desaparece a claridade. Aparentemente non pasou nada. Ao día seguinte, portadas de xornais e telexornais. Exércitos de árbores andantes camiñando dun lugar a outro. Lugares eros cheos de árbores e bosques baldeiros. Aberracións arbóreas e caos cidadadán. Pánico. Terror. Descontrol total da situación.
Solucións varias. Unha delas, amarralas con cordas á terra para que non se movan e volvan ser coma antes. Pero non se acepta. A xente asimílao como algo natural e ninguén se estraña. Incluso se poden ver paseando amigablemente os anciáns.
Iker González:
Prezado profesor: O meu fillo está no arco iris. Marchou en busca del e dende onte non regresou. Dixo que viría tan pronto puidese. Estiven moi preocupada ata que hoxe fun levarlle a roupa limpa recén saída da lavadora e estaba na cama durmindo.
Ana Santalla Garrido:
Prezada profesora: A miña filla Laura non puido facer hoxe os deberes debido a que explou unha bomba moi contaxiosa na casa dos seus avós e xusto quedoulle o traballo alí mentres foramos dar un paseo e o recindo quedou clausurado. Pero asegúrolle que cando volvamos á normalidade traeralle o traballo.
Adrián Buján Vázquez:
Galleta do meu amor: Meu amor, cando ti non está preto de min, morro, morro sen terte ao meu lado. Boto de menos o teu recendo as mañás no recreo, cando baixaban todos eu esperaba arriba para comerte só, sen ter que quedar ningún pedaciño de ti a ninguén. O teu sabor a chocolate facíame estar no ceo, con esa textura tan perfecta. Fálame pronto, unha aperta.
Iria Lareu:
Que pasaría se te convertises en lagarto?: Hoxe á mañá pasoume algo moi raro, estaba limpando a casa e de súpeto convertinme en lagarto! Por se iso non era o colmo, saín á rúa e vin oitísimos animais iguais a min, en parte sentinme moi aliviado, polo tema de non chamar a atención. Estaba concentrada nos meus pensamentos cando oín berrar "Maruxa, Maruxa"; recoñecino deseguida, era Xoán, nin coa forma de lagarto se lle deixaban de notar tanto as orellas.
Pablo González López:
Cando te vin, o meu corazón namorou.
Alba Roqueiro Galego:
Non respiro, só tomo aire por ti.
Lucía Lalín Pérez:
Querido profesor: O meu fillo Pedro non levou os deberes feitos porque xusto onte ás catro da tarde doíalle o cu, entón levámolo ao médico e alí díxonos que debiamos operalo esa mesma tarde porque o buraco estábaselle a pechar. Polo motivo anterior non foi capaz de facer o traballo que vostede lle enviou a pasada mañá.
Tamén na prensa:
Ningún comentario:
Publicar un comentario