Preparando o 25N

Máis alá da aula

E o día chegou. Un día cheo de emocións, de bágoas, un día no que Luís Gustavo foi quen de tirarnos aínda agora máis dun sorriso. Luís Gustavo era moito más ca un xefe de estudos. Moito máis ca un profesor de Física e Química. Moito máis ca un compañeiro. Moito máis ca un esposo. Moito máis ca un fillo. Moito máis ca un pai. Todo el era "moito máis".

Si, seino. Cando alguén morre, quen queda limítase a enxalzar todo canto de bo tivo a persoa que vén de falecer. Pero é tan diferente neste caso! Os testemuños aportados polo seu exalumnado, feito motu proprio e dende o corazón, son unha proba diso. Pero a maior proba foi a cantidade de xente que onte veu ao noso centro. O noso salón de actos non estaba cheo, estábao máis. O vestíbulo, o patio de fóra... E non só era a cantidade, era o silencio, o respecto, a estima, o amor que se respiraba... e era tamén o orgullo de formar parte dunha comunidade educativa que responde cando hai que facelo, era o orgullo de profesora vendo a ese alumnado implicado, a ese alumnado músico, a ese alumnado silencioso, a ese alumnado axudante... Luís Gustavo estaba alí entre nós, sorrindo, orgulloso de que todo saíse ben. Sentín que ao rematar unha palmada súa me dicía cariñoso, vez máis: ves como non era para tanto? Sempre te pos demasiado nerviosa e sempre sae todo ben...

Seguimos chorándote, Luís Gustavo. 





Na prensa:


https://www.lavozdegalicia.es/noticia/deza/2019/11/17/luis-gustavo-corazon-laxeiro/0003_201911D17C3991.htm

https://www.farodevigo.es/portada-deza-tabeiros-montes/2019/11/17/o-ies-laxeiro-lembra-ao/2203775.html

Cita ineludible

Falta unha semana. E seguimos traballando entre as bágoas que non cesan. Como conseguir deixar de chorar mentres vemos as fotos, seleccionámolas, falamos co alumnado, montamos vídeos, escoitamos a música...???? Pero segues facéndome rir, cando o alumnado me conta anécdotas, os teus chistes, mentres discuten cal das túas frases dicir, con que recordo quedarse para o vídeo... 

Por que nos damos conta de canto queremos as persoas só cando as perdemos? O feminismo ensina a quererse, a coidarse. O consello que vos dou sempre: non pensedes "quérote", dicídeo. Apertade os amigos e amigas, proclamade canto queredes e non cansedes de facelo. Que importante é abrazarse!

A túa presenza enchía os nosos corredores. A túa ausencia só escolleu o baleiro. A cambio, permanecen en nós os teus risos, os teus consellos, a túa amizade... grazas porque poderemos sobrevivir alimentándonos cada día con estas sensacións. Sempre estarás entre nós harmonizando o andar do Laxeiro.

Una conversación sobre la ciencia y la vida. Margarita Salas y María Blasco, científicas

X día da Ciencia en Galego (VI)

Deixámosvos algunhas das fotos de como foi o noso Día da Ciencia en Galego

https://photos.app.goo.gl/X3yeuRFFth2FikoC6

X día da Ciencia en Galego (V)

Temos activada unha clase en Classroom para que o profesorado que queira faga algunhas actividades na aula relacionadas con Liz Marzán e Dmitri Mendeléiev.

Dentro das actividades, no apartado de A Xogar!, aparece o enlace ao Kahoot que preparamos con preguntas sobre os científicos, para que poidan aprender xogando.

Enlace ao Kahoot:

 https://play.kahoot.it/v2/?quizId=75b325e3-09ed-46e5-9140-a84e47e162ba

X día da Ciencia en Galego (IV)

Xa temos o Salón de Actos do centro preparado para celebrar mañá o Día da Ciencia na nosa lingua:

Samaín de medo

En colaboración co Departamento de Lingua Española o Samaín deste curso serviu para que a xente confesase anonimamento os seus medos. Un éxito de participación, por outra parte.

Lembrándote sempre

Dende o 2003 este amigo bonachón paseou os corredores do noso centro, impartiu clases, foi xefe de estudos, gastou bromas e explicou a Física e a Química coma ninguén. A súa ausencia levounos unha parte da nosa propia idiosincrasia. O IES Laxeiro non é o mesmo sen el. Miro para o alumnado de 1º de ESO e sinto mágoa porque eles e elas non tiveron a sorte de coñecelo, non tiveron a sorte de ver o seu sorriso -que pretendía ser maligno e non o conseguía- polos corredores ou no seu despacho. Cada día botámolo de menos. Non hai ninguén co seu carácter. E iso que cando nos enfadamos, lembramos: "espírito Luís Gustavo" e calmámonos antes. Porque si, porque el estará sempre entre nós poñendo esa harmonía da que só el era quen.
E cada día, lembramos miles de anécdotas, pensamos "e agora el diría..." e as bágoas constantes volven a nós.

Se queredes vir, aquí estaremos. Pódovos asegurar que é a homenaxe máis difícil de organizar de todas as nosas vidas...

X día da Ciencia en Galego (III)

Exposición ‘Mujeres Nobel’

Dende a  páxina http://www.cienciaengalego.org/ aprendemos:

Táboa Periódica das científicas:

https://11defebrero.files.wordpress.com/2018/11/la-tabla-periocc81dica-de-las-cienticc81ficas-enlaces.pdf

https://11defebrero.org/2018/11/28/la-tabla-periodica-de-las-cientificas/

https://mujeresconciencia.com/2019/01/01/la-tabla-periodica-de-las-cientificas/

https://view.genial.ly/5c693fe45d0e4e575e08f4d7/taboa-periodica-de-mulleres-gale?fbclid=IwAR0HXgaoBK-0mUepF6vXm7rDAM_lkOZtyCxDyjK_vbJnaaJ8_puUFwM82BE

https://www.eldiario.es/sociedad/divertida-historia-tabla-periodica-aniversario_0_854614675.html

http://digital.csic.es/bitstream/10261/83226/3/atomos.pdf

  Chomsky:

Noam Chomsky recogerá el Premio BBVA de Humanidades en Bilbao el 18 de junio

Noam Chomsky,Premio BBVA de Humanidades por sus contribuciones al lenguaje

X día da Ciencia en Galego (II)

Xa temos os cartaces para o Día da Ciencia en Galego 2019:

X día da Ciencia en Galego (I)

Andamos a argallar o Día da Ciencia en Galego. Inevitablemente, co corazón posto en Luís Gustavo e as ideas dirixidas ao seu amor pola Ciencia.

Día das bibliotecas

Día de las bibliotecas. Aptas para todos los públicos. Con la igualdad de género

“Leer me salvó la vida, escribir le dio un sentido”

Comprometidxs coa Igualdade

O noso alumnado asistirá a estas charlas que o Concello de Lalín nos ofrece:

É a túa culpa

Un novo curso lector

Cada día contigo

Sempre diciamos que eras tan grande coma bo. Que non servías para xefe de estudos porque non eras quen de enfadarte. Pero vaia se servías! Alumnado e profesorado adorábate. Dabas miles de oportunidades, estas que a ti che foron denegadas, porque a morte non quixo darche nin unha pequena tregua, esa que podía advertirche que nos rondaba pero que aínda podiamos seguir canda ti. Quedamos un pouco máis orfos no noso camiñar, quedamos sen ese "osiño de peluxe" xigante que adoitabamos dicir que eras. 

Agora, os corredores do IES non contarán os teus pasos, a biblioteca permanecerá agardando a túa visita para facer os sudokus, para corrixir exames, para contar que ías facer a recuperación da recuperación da recuperación... Entrar no vestíbulo mirando a porta de enfronte, sempre aberta, sempre disposta a nos recibir, a nos escoitar, xa non será posible. Imposible entrar na cafetería para meternos contigo e o teu "colacao". Imposible que a vida siga igual. Toda a comunidade educativa botará en falta a túa bonhomía e a túa capacida infinita de perdoar. 

Esta vida tan inxusta foino onte máis ca nunca. 

Non hai neste mundo tantas boas persoas coma ti. Agora, só temos o teu recordo. Inconmesurable e agradecido.

Eu quedo co teu último sorriso pícaro de tarde de fútbol. Quedo coa nosa mesa arredor da tortilla e as nosas conversas. Quedo coas nosas reunións bibliotecarias dos luns polas tardes. Quedo con ese amor que derrochabas para a túa familia. Quedo co teu exemplo.

No Facebook:

Xosé Manuel López:

Nom sei quen che fixo este retrato e inda que es ti sen dúbida ningunha e o elixiches como o teu último avatar, creo que eras moito máis bo e máis alegre do que calquera sexa capaz de captarte ... quérote e querereite sempre ...

Chus Pato:

Chorámoste, imoste chorar mañá cando che deamos o adeus derradeiro, seremos centos, a tod@s fuches quen de darnos abeiro
Como non che vai ser a ti leve a terra, a ti que sostiñas o mundo?
Chorarémoste sempre

Belén Taboada Barros:

Esperábasme na porta para dicirme que a ver se algún día chegaba a tempo a clase, viñas de visita a biblioteca e entre a torre de apuntes que tiña na mesa soltabas un: 'A túa asignatura favorita é o recreo'. Non sabías descargar música e sempre que viaxabas en avión pedíasnos que aumentaramos a túa lista de reprodución. Mil veces che pedín que lle puxeses o meu nome a biblioteca do instituto e hoxe sei que, sen dúbida, debería levar o teu.

Grazas por ser coma un pai durante os dez anos que estiven no Laxeiro, es unha das persoas máis grandes que coñecín na miña vida. Grazas, de corazón, por todo. Que a terra che sexa leve, Luis Gustavo


Paz Vázquez Rodríguez

Aínda non o creo. Penso que terás algún chiste novo que contar a próxima vez que nos atopemos. Non podo crelo. Ou non quero.
Cando as persoas que queremos vanse a esa estrela que temos aí arriba sempre falamos do xeniais que eran. Neste caso todo o que din de ti queda curto. E aínda que soe a tópico es tan grande por dentro como por fóra. E BO. Así con maiúsculas, que é o mellor que se pode dicir de alguén.
Sei que che recibirán con alegría na nosa estrela todos os nosos que xa andan por alí , pero ti non deberías de estar aí tan pronto. Non. Aínda que sei que estás cos bos e xenerosos. Coma ti.
Reparte moitos bicos. 



Xm Salvador Méijome Sánchez

Cáseque chegas á lua e agora vas onde os bós e xenerosos.

Estereotipos

Alumnado da materia de Plástica Bilingüe realizou este esclarecedor vídeo:

Premio á Solidariedade e ao Compañeirismo

Rematamos o curso así, premiando a quen o merece. Dende hai tres meses, unha nena en cadeira de rodas, necesitada de axuda, é acompañada por unha compañeira da súa clase. Puntual, cada mañá á primeira hora vaina buscar á súa casa para traela ao centro, lévaa ás clases, acompáñaa nos recreos, axúdaa nos estudos para recuperar o tempo perdido durante a operación e posterior recuperación... e as fins de semana tamén é ela quen a saca da casa para dar un paseo. 

Xestos coma este, que adoitan pasar desapercibidos para a maioría do alumnado e profesorado, cremos que deben ser postos en valor. Somos conscientes de que hai máis, por suposto, e de que hai outros que se nos escapan porque non damos chegado a todos os recunchos. Pero a visibilización da solidariedade é máis necesaria ca nunca, porque neste caso María Vázquez representa un deses valores fundamentais da sociedade que impulsamos no noso instituto.

Por iso, e en nome de toda a comunidade educativa, grazas, María, pola túa bondade e pola túa xenerosidade.

Videopoema (X)

Videopoema de Paula Méndez Vilas:

Videopoema (IX)

Videopoema de Uxía Mato e Lúa  sobre un poema de Carlos Negro:

Videopoema (VIII)

Videopoema de Clara Arias Fernández sobre o poema "Selfie", do libro Aplicación instantánea, de Carlos Negro.

Videopoema (VII)

Videopoema de Adriana Pampín

Videopoema (VI)

Videopoema de Lucía Fernández Cuíña sobre o poema "5 razóns polas que cortaría contigo" de Carlos Negro.