A Lúa é velliña,
de brancos cabelos
de enrugas de ouro
e de olliños cegos.
Érguese do leito
das foulas do mar
palpando os espazos
para camiñar.
Anda polo mundo
sen ver a onde vai
pois as estreliñas
lévana da man.
Envolveita en néboas
hase de abrigar
pois como vai vella
tense que coidar.
Cando na outa noite
brúa o temporal
a lúa entre as tebras
tápase a tremar,
E así que o mal tempo
amainando vai
asoma a faciana
e espalla o luar.
Ningún comentario:
Publicar un comentario