Cada noite, á lus do candil
só están os dous de sempre
cas almas grises
escapando dunha cidade en chamas
fuxindo de palabras envelenadas
refúxianse na longa noite de pedra
agochados tras as mans do medo
Adriana Pampín:
Bícame Frank
como en Agosto do 36
e lémbrame sempre
que o único que queda é o amor
daquelas almas grises.
Xuntos e máis nada
no cuarto de invitados
mentres lle tememos á cidade en chamas
que sempre foi
a cidade das chuvias.
Cando estás na lúa
só recordas que o meu nome é ninguén,
todo ok ata que me decato que
as palabras poden matar
pero iso xa é unha historia que non vou contar.Alejandro Matanzas:
Cando nos falan da vida,
dinnos que todo é “silencio”
pero que temos que “vivir a galope”.
Fálannos da “inmunda historia”
dunha “verdade amarga”.
Mentres que nós
queremos “desmentir da primavera”.
Ser cómplices do “silencio”
e loitar “cara a liberdade”,
sendo nós “contra morte e amor”.
Natalia Vilariño :
Ningún comentario:
Publicar un comentario