Falta unha semana. E seguimos traballando entre as bágoas que non cesan. Como conseguir deixar de chorar mentres vemos as fotos, seleccionámolas, falamos co alumnado, montamos vídeos, escoitamos a música...???? Pero segues facéndome rir, cando o alumnado me conta anécdotas, os teus chistes, mentres discuten cal das túas frases dicir, con que recordo quedarse para o vídeo...
Por que nos damos conta de canto queremos as persoas só cando as perdemos? O feminismo ensina a quererse, a coidarse. O consello que vos dou sempre: non pensedes "quérote", dicídeo. Apertade os amigos e amigas, proclamade canto queredes e non cansedes de facelo. Que importante é abrazarse!
A túa presenza enchía os nosos corredores. A túa ausencia só escolleu o baleiro. A cambio, permanecen en nós os teus risos, os teus consellos, a túa amizade... grazas porque poderemos sobrevivir alimentándonos cada día con estas sensacións. Sempre estarás entre nós harmonizando o andar do Laxeiro.
Ningún comentario:
Publicar un comentario