O último obradoiro de poesía deste curso correu a cargo de Yolanda Castaño, con quen construímos un poema colectivo, que ben chulo nos quedou!
A treboada é un mar que que me inunda de ideas
A treboada é o pesadelo do mundo real
A treboada é un ogro que me asusta, ese grito que non quero escoitar
A treboada é o meu día de descanso
A treboada é o zunido do mar no ceo
A treboada é esa canción que sempre poño en repeat,
a natureza laiando nos seus adentros
A treboada é ese amor que vén e marcha
Ese monstro que non quero que me atope
A treboada son os laios da terra,
o manto que non quero que me tape
Ningún comentario:
Publicar un comentario