Na Bretaña esmeraldina
nun arrabaldo do norte,
Antón e os inocentes
loitan
contra maquieiro
con pólvora e magnolias
polo
amor de Artur,
pola
estripe de Percival
e outras historias
No ventre do silencio
co fin dun canto,
unha voce na néboa
comeza
o outro
mentres
conversas con Xosé Luís Méndez Ferrín.
Iria Lareu Coego escribe:
E aí estaban os dous
de sempre,
observando como a
memoria da choiva
calmaba a intensa ira
dos mansos
ao lembrar aquel agosto
do 36
enchíanselles os ollos
de auga.
Unha dor inflamable asentouse
no seu corazón,
e a dúbida
de como as almas
grises das persoas
poden chegar a traspasar un horizonte de sucesos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario