Fernando González escolle o poema de Miro Villar “Es doce como o soño degolado…” do seu libro Ausencias pretéritas
Es doce como o soño degolado,
doce folla de aceiro dun coitelo,
doce como a nudez do carambelo,
doce sangue vermello derramado.
Es doce como o verso encabalgado,
doce palabra libre e pesadelo,
doce como ese son do violonchelo,
doce canto, barítono do agrado.
Es doce como a noite pequerrecha,
doce casa común, tobo futuro,
doce como asubío dunha frecha,
doce zume, morango ben maduro,
doce como o sendeiroi dunha crecha,
doce exaculación a ben seguro.
Ningún comentario:
Publicar un comentario