Os complexos lingüísticos e culturais están aínda ben chatandos nunha parte da sociedade. Para removelos é preciso unha reformulación dos métodos empregados que nas últimas décadas non foron válidos.
Descoñécese polo momento o programa de actos que a Xunta de Galicia
vai preparar para celebrar o Ano da Irmandades da Fala a instancias do
Parlamento de Galicia, que aprobou por unanimidade unha resolución para
conmemorar o centenario da fundación daquela organización que procurou
novos espazos para a lingua galega, continuando por outros roteiros o
labor dos homes e mulleres do Rexurdimento.
Tiveron o mérito de elaboraren propostas orixinais (declararar a
soberanía estética de Galicia e avogar pola igualdade de xénero, por
exemplo.), e outras novidosas para normalizar a lingua galega nos usos
administrativos, xurídicos, actividades socioeconómicas, na música, os
espazos de lecer e nas disciplinas científicas. A composición
interdisciplinar dos seus membros fixo posible que as alternativas do
seu discurso abranxese a transversalidade da actividade social. Eran
conscientes de que esta tarefa precisaba dunha pedagoxía cultural audaz
para facer fronte aos tópicos que aferrollaban e tollían a autoestima
do pobo.
En palabras daqueles próceres, ningún tópico tan sobado como o amor a
Galicia. Escoitámolo aínda hoxe a cotío nos máis diversos tons
declarativos, xa sexa para mitigar sentidas protestas de galeguismo, ou
para encubrir a turba apariencia de accións inxustificables.
Vicente Risco cuestionaba os comportamentos dos sectores sociais que
deostaban a cultura galega coa argallada recorrente de que “amaban a
Galicia como el que más”. Velaí o tópico, o clixé, a frase estereotipada
con que todos os malos galegos e galegas queren desimular a falta de
conciencia patriótica. Peña Novo, unha das mentes máis lúcidas do
galeguismo das Irmandades da Fala, fixera o diagnóstico de tales
comportamentos: “son os que teñen medo a manifestárense integramente
galegos; galegos na lingua, galegos na arte, galegos na política;
galegos en todas as afirmacións da nosa vida individual e colectiva.
Medo a ser, nunha palabra, demasiado galegos”.
Os complexos lingüísticos e culturais están aínda ben chatandos nunha
parte da sociedade. Para removelos é preciso unha reformulación dos
métodos empregados que nas últimas décadas non foron válidos. Porque
nunca tivo a lingua galega tantos medios e recursos humanos para
dignificala e normalizala como durante as últimas décadas, e, sen
embargo, os resultados acadados foron máis ben magros. As organizacións
sociais, sindicais e políticas careceron de realismo e foron dadas a
practicaren o victimismo e ocos rituais como medios para acadaren o
obxectivo da galeguización. De aí o fracaso.
A
falta de coherencia é outros dos nosos andazos. Imaxinan vostedes a un
gandeiro participando nas concentracións en defensa do sector lácteo á
hora do xantar bebendo viño de Rioja? Pois si, eu presenciei esa
contradición. E tamén a dun grupo de escritores en lingua galega que
despois de participar nunha mesa redonda denunciando o abondono do
sector do libro acuden a mollar a palabra con viños etiquetados en
castelán? Tamén eu presencie ese feito. E que dicir dos que podendo ter
unha escritura de propiedade ou outorgar un testamento en galego
desaproveitan á oportunidade e consinten que llelos fagan en castelán?.
Ou dos que perpetúan nos cemiterios a memoria dos galegos falantes en
castelán?.
As Irmandades da Fala insistiron moito na importancia das conductas
individuais, na fortaleza das conviccións para remover os atrancos e
avanzarmos na recueperación dos nosos sinais de identidade. Estamos en
tempos de mudanzas sociais que nos deben obrigar a artellar novas
maneiras de exercer o maxisterio galeguista con propostas imaxinativas e
integradoras.
Ningún comentario:
Publicar un comentario