Nerea Álvarez González
Fitei-te
na procura dos teus Ollos
-miles de ollos-
de escuma vigorosa
Observei-te
para posuírte,
Mar Poderoso
para recordarte,
ausente.
Mirei-te
Cando agreste procurabas as rochas
facendo túa a paisaxe,
devecendo converter en Dozura
o vento norteño
o xélido faro impenitente.
Desexei-te
lambendo o teu ollar furioso
a túa forza indómita
nunca dominada polo home impaciente.
Terei-te
Océano inmóbil,
no meu penar diario,
na miña rutina cansa de
non verte.
Reterei-te
na memoria dos séculos
testemuña de covardías e feitizos
cómplice de errantes pensamentos.
Serás por sempre meu
Mar Inexistente
dobregado, por fin, polo meu espírito xacente
Misteriosa soidade
de desespero
Aquela lámpada
escintilante
devora as tebras.
Remorsos contemporáneos,
extraviados.
Desexos esgrevios
Amores pasaxeiros
Xorden inquedas
estrelas sen brillo
Coruscan eternamente
farois troleiros,
fanfarruñeiros.
Soños incontestados
que se perden
Erros nefandos
de alguén
que soñou
Xa non hai Amor
Invento decapitado
de alguén
que medrou
Amor
Reparos ditosos
dun salaio
dunha bágoa
dunha area
AMOR
Inexistencia pacífica
de alguén
que mirou
Silencio profundo,
esgazadura e
dor
Voces confusas
Miradas erradas
Sentimentos inconfesables
de alguén
que amou
Amor?
Voces,
paixóns,
e,
unha faísca,
unha herba,
un recordo
no horizonte
que sospeita:
XA NON HAI AMOR.
Parabéns, Nerea
Ningún comentario:
Publicar un comentario