Ultimamente falamos por aquí de premios e concursos varios. Pois ben, fardamos agora de tres dos nosos alumnos e alumnas que gañaron premios no II Concurso literario Mª Vitoria Taboada. Son Laura Mariño, Elvira Nercellas e Xosé Manuel Fernández Taboada.
Amosámosvos aquí o seu bo facer:
Microrrelatos premiados no II Concurso literario Mª Vitoria Taboada
SE ME QUERES
Coñecino cos raios do sol e deixoume na friaxe; búscoo na noite e non o atopo, búscoo no día e non o vexo. Antes sabía que o adoraba. Agora sei canto valía.
Mátame, nai, dispón da miña vida. Nada significa. Non hai horizonte nin futuro posible cando a alma está esnaquizada. Non tentes recompoñela porque el levou anacos irrecuperables. Non hai deuses que escoiten o meu lamento. Non hai milagres que cedan ao sufrimento. Non te incomodes, nai, se me queres. Ti déchesme a vida que eu agora che devolvo. Non a quero. Non a soporto. Es a portadora dos soños que quedaron na gaiola rota. Es a voz do meu laio. Es a alma que xa non teño.
UN CAN PERIGOSO
Cando era pequena tiña un can, chamábase Sil. Bauticeino no río o mesmo día que viñeron a buscar a miña nai. Cando saín para o bautismo miña nai quedaba agochada, non sabía que aquel bico sería o derradeiro. A mestra da escola vivía nun armario da casa. Eu non o entendía, foi bastante despois da súa morte cando meu pai mo contou: Era roxa. Despois de dous anos decateime de que levaran a miña nai para deixala morrer atada a unha árbore.
Abrín os ollos á realidade o día que levantaron o esterco da corte e sacaron a meu pai dese acubillo. Cando meu tío Xesús abriu a cancela deixeino pasar; abrinlle as portas da casa ao asasino. De nada serviron os laios de quen me deixaba soa nesta vida aos quince anos. Suso entrou pola eira co fusil e preguntoume se mordía o Sil, xa que tiña medo de coller a rabia; pero o can rabioso era el. O can quen me fixo vivir na súa casa, comer na súa mesa e ter que miralo aos ollos cada día lembrando os miolos de meu pai escorregando polo xersei.
Sei que non debo xustificar o que fixen, Sil nunca mo perdoaría.
INESPERADO
Perdera a chave do apartamento, a chave do coche, a chave do garaxe. Chamei a Nerea para ver se estaba na casa e podía quedar con ela. Fun de inmediato, ao chamar ao timbre estrañoume que me respondera unha voz de home. Facíaseme unha voz moi coñecida que non puiden identificar. Era raro que os ligues de Nerea quedaran ata tan tarde. Subín nerviosa as escaleiras. A porta estaba aberta. A casa estaba a escuras, só se vía o reflexo do televisor e oíase a voz da vendedora da teletenda. Chamei e fun á súa habitación. Tropecei con algo que me pareceu brando e caín. Peguei contra algo cortante, e un regueiro de sangue caeume pola fronte. Cando me erguín diante da porta do seu cuarto prendéronse todas as luces e soou o “Waka, Waka”. Odio a Nerea. É capaz de organizar as máis incribles festas de aniversario.
Sobresae nos tres microrrelatos a capacidade para conmover e sorprender mediante a creación de situacións que se volven imprevisibles. Destacamos así mesmo o ritmo áxil e a expresión coidada que alcanza gran dramatismo por momentos.
Parabéns, Laura.
Primeiro accésit de relato curto no II Concurso literario Mª Vitoria Taboada
O xurado do II Concurso literario Mª Vitoria Taboada acordou recoñecer, cun primeiro accésit na categoría de relato curto, o texto Lis, presentado por Elvira Nercellas Rodríguez.
LIS
Pola noite, oio morriñentos sons. Aboio no frouxo sosego dunha mente ancorada ás lembranzas. Durmo e soño nun incauto corpo de mozo e esperto nunhas mans de home vello, engurrado. É esta luz a que me recorda que o meu corazón xa latexou moitas primaveras e tamén, moitos invernos.
Mais tamén é esta luz a que me arrepía. Pregúntome se, cos días, igualmente me esquecerei dos meus ollos, dos meus pensamentos, de min mesmo. Os meus temores pingan nun tenro tamborilo tenaz. Agárdame a tempestade, e a min tan só me queda agardar.
Reparo no meu malpocado can de palleiro. Engaiolado, ladra para que lle bote algo de comer, ao igual que ladra se vén xente ou se trona. El, mísero aos ollos de todos. E eu, que vivín xulgando, degustando, calculando, sorrindo e chorando, agora esquecerei todo canto lixeiramente presenciei ou, máis ben , crin presenciar. Un can e un home. Dúas existencias que deben resignarse a retornar ao resío escuro do que escaparon tras a primeira raiola que os alumou no nacemento. Home e can igualados no obxectivo final da vida. Realidades de distinta percepción, pero cun fin común. Entón, quen é o mísero? O can ou eu? Ou os dous?
A miña conciencia tamén se esvaecerá. E con ela, os sentimentos, as ideas e o meu mundo interior....Os momentos contados por segundos, minutos ou horas. Desfeitos e substituídos polo baleiro, polo temor. Polo esquecemento. Pode que Lis tamén desapareza. Desaparecer sen nunca aparecer.
Cando creei a Lis, era un máis deses novos que pensan que un nunca vai ser vello. Creeina para poñer unha diferenza entre realidade e imaxinación. Pero agora que son vello, e diso xa hai bastantes anos, doume conta de que o que nós chamamos real non é máis que un breve período de tempo entre longas “non realidades” eternas. Que era logo, o verdadeiramente real?
Comprendín que debía desconfiar de todo aquilo que fose chamado real. Deste xeito, Lis, aquela muller da miña fantasía á que non lle puxera nin rostro, podía ser tan real coma min. Decidín destruíla. Mais xa non podía. Seguía alí, no meu pensamento. Eu creáraa. E ela agora existía ao igual que o can e ao igual ca min.
Anguria de esquecer. A anguria do angosto camiño que me leva ao esquecemento. O meu ser, a miña derradeira consciencia, non deixa de afundirse na congoxa. Porque eu ben sei que creei a Lis, pero quen me creou a min? Crearíame o can imaxinando que podía imaxinar? Ou crearíame Lis soñando que a imaxinaba?
E co paso dos días, sigo esquecendo.
Segundo accésit de relato curto no II Concurso literario Mª Vitoria Taboada
O xurado do II Concurso literario Mª Vitoria Taboada acordou recoñecer cun segundo accésit na categoría de relato curto ao traballo presentado por Xosé Manuel Fernández Taboada.
O aparello situado na mesa da noite comeza a soar, emite leves vibracións, fai que esperte. Desconcertado, cos ollos aínda medio cerrados, logra ollar que son as sete en punto. Unha cara descoñecida e ao mesmo tempo familiar asómase á porta e pronuncia un nome, ao mesmo tempo que esixe que se erga da cama:
-Xan, érguete xa para que che dea tempo de almorzar.
Pola pinta, deduce que a orde vai dirixida a el. Logra así deducir que ese é o seu nome, pero aínda lle queda por saber quen é a muller. Ao chegar á cociña, atópase cunha cunca de leite e torradas untadas con marmelada. Polo cheiro decátase de que están feitas no momento. A muller diríxese de novo a el, esta vez non emprega o seu nome senón que se refire a el como o seu fillo. Estalle pedindo que recolla os libros para ir á escola. Vaia, cantas cousas novas, tamén vai á escola! A muller que resulta ser a súa nai, déixao na porta dun grande edificio pintado de cor amarelo e rodeado de grandes árbores. Ao lado esquerdo desta pon “Colexio de Educación Primaria Vetusta”. Ao entrar, non sabe moi ben a que lugar dirixirse, por iso opta pola porta 23, aula de 3º grao de primaria. Está chea de raparigos que aparentan máis novos ca el, pero non hai ningunha figura de autoridade. Senta nunha cadeira ao lado dunha rapaza de cabelos louros e ollos azuis. A súa cara tamén lle semella familiar e ela mira para el sorrindo. Axiña comezan as burlas cara á súa persoa e el non entende por que. Aos dez minutos entra unha muller vestida con saia axustada e americana a conxunto. Suspira e pronúnciase:
-Xan! Xa esqueciches outra vez cal e a túa aula? Cantas veces che teño que repetir que é a de quinto grao?
Volveuse equivocar, recolle os libros, entre as burlas dos compañeiros, a cabeza erguida con mala cara da mestra e as palabras de defensa da rapaza de cabelos louros. Ela é a única que o defende, ata o punto de case soltar bágoas.
Cando chega á súa verdadeira aula, as palabras de burla continúan. Acaba a clase e sae ao descanso cun humor máis ben malo, polas situacións vividas previamente ao longo do día. Porén, atópase cun balón de cor vermello e comeza a pelotealo. Gústalle moito.
Un grupo de sete rapaces que parecen maiores, póñense preto del e comezan a molestalo de novo. A rapaza que o defendera antes volve de novo ao seu favor. Acaba no chan, chorando, tras un empurrón que lle dá un dos raparigos maiores. Xan quédase no sitio, sen facer nada, non entende que está a pasar. A rapaza trata de pedirlle axuda e el simplemente se limita a dicir:
-Déixame en paz! Non sei quen es e se non estiveses preto de min non che pasaría isto. Métete nos teus asuntos, nena boba!
Volta á clase moi nervioso. Isto fai que as últimas dúas horas se lle fagan eternas. Cando soa o timbre, sae e pouco tarda en ver o coche coa muller que o trouxo antes. Ao subir ela limítase a miralo, en estado de espera. A rapaciña de cabelos louros diríxese ao mesmo coche e entra na porta traseira do auto. Ten a saia manchada de sangue, as medias rachadas á altura dos xeonllos e estas mesmas de cor branco con pequenas manchas tamén de cor vermello. Segue coas bágoas nos ollos.
A nai alármase e interesase por saber o que lle pasou a Clara, así se chama a nena. Así é como lle conta o ocorrido. Xan por fin consegue saber cal é a relación que ten con dita nena. Trátase da súa irmá pequena.
Ante o relato, a nai comeza tamén a chorar. Dez minutos despois emprende a viaxe pero, agora, cun camiño distinto. Chegan a unha consulta médica. A nai cóntalle a un home con bata de cor branca a mesma versión da nena, non sen antes consultar por teléfono aos mestres a actitude de Xan no colexio. O home de bata branca mira unhas follas onde figura un historial relacionado con Xan.
Ao cabo, mira con desolación á muller sentada na cadeira de enfronte. Diríxese a ela, con ton de malas noticias. Xan ten que escoitar as palabras que este home ten que dicir:
-Desgraciadamente señora, a enfermidade avanza. O tratamento que Xan estaba recibindo ata agora xa non fai o efecto que debería. Non se coñece tratamento máis forte que se lle poida aplicar para controlar os ataques que xa son tres na mesma semana e que esqueza as cousas é imposible de evitar. Tal vez sexa hora de internalo nun centro especializado neste tipo de casos.
Chegan á casa, a nai de Xan chora desoladamente, así o fixo durante todo o camiño. Terá que facer o que tratou de evitar nos últimos meses.
Todos se deitan. A escena ao día seguinte repítese. Pero esta vez ocorre algo distinto. Xan cambia o colexio Vetusta pola centro Caspada. Chegan ás tres da tarde, en todo o día non houbo unha mísera burla, nin se equivocou de aula a pesar de esquecerse de todo. Pero tampouco houbo volta á casa, nin rapaza de cabelos louros, nin balón á saída ao descanso, nin muller no auto esperando...
Ningún comentario:
Publicar un comentario