Outra das actividades que desenvolvimos contra a violencia de xénero o 25 de novembro ía dirixida a todo o alumnado do centro. Pero o ceo impedíunolo e foron os 1º de ESO, 2º e 3º os que abarrotaron o salón de actos para ver a particular homenaxe que o alumnado de 4º de ESO-A e PDC realizou ás 48 vítimas contabilizadas oficialmente ata ese día.
O primeiro golpe é o que máis doe,
O que sinala e debilita,
O que marca o epicentro
E orixina as fendas.
As réplicas calcinan despois a raíz do alicerce
E derrumban
Os espazos deshabitados,
Baleirados xa de toda vida.
Ás veces penso no venerable oficio dos oleiros
E recoñézome no barro que nas mans se deforma
E se transforma
E dá forma
Aos milleiros de dúctiles posibilidades
Que puxan por seren obra rematada,
Concreción tanxible e mensurable, realidade última
E só unha cunca -finalmente-
Ríxida,
Fráxil,
Insubstancial,
Prosaica,
Contén os desexos desbotados
De todo o que había de ser
E non foi.
Unha flor malva xunto cunha folla cos nomes das vítimas foron enchendo a nosa árbore, rodeada de poemas e un Manifesto final.
MANIFESTO:
O IES LAXEIRO maniféstase contra calquera tipo de violencia.
Vimos de dicir nomes. Nomes de
mulleres. Nomes que poden non provocarnos nada, que mesmo poden non facernos
sentir ningunha emoción especial. De verdade somos quen de non estremecernos, de non indignarnos? Son
nomes de mulleres ASASINADAS en España este ano. Mulleres que foron asasinadas
por un único motivo: seren mulleres.
Pero un día un destes nomes
podería ser o nome da nosa irmá, ou o nome da nosa amiga, ou o nome dunha nosa
veciña... Daquela sería este o único motivo para estremecernos? Ten que ocorrer
preto nosa para reparar que estamos ante unha lacra social?
A violencia de xénero é un
problema de todos e de todas, de calquera clase social, de calquera relixión,
de calquera crenza e de calquera ideoloxía política. Neste momento, ningún home
nin ningunha muller, ningún mozo nin ningunha moza que estea neste patio do
noso instituto, pode afirmar: “a min non me vai tocar”.
Por iso, estamos aquí, non só
para lembrar estas mulleres asasinadas, senón que tamén estamos aquí para
sinalar miles de vítimas que sofren calquera tipo de violencia, tanto física
coma psicolóxica, mulleres que moitas veces nin sequera saben que son vítimas
porque se aceptan culpables, ou porque xustifican o seu agresor, ou porque coidan
que o arrepentimento é real ou porque cren que o amor é un cárcere e que o
símbolo do amor é un cadeado nunha ponte que nunca será aberto.
Pero amor non pode ser posesivo
nin dependente.
A violencia non só actúa
directamente sobre os corpos senón tamén no terreo simbólico: o imaxinario
publicitario, os xogos infantís ou o folclore son algúns dos espazos nos que se
escenifica día a día a violencia sexual xustificando e lexitimando a violencia
de xénero e a subordinación das mulleres fronte aos homes.
Por iso debemos pararnos e sentir
a nosa propia vulnerabilidade, non podemos mirar para outro lado, debemos
detectar os micromachismos que conforman unha sociedade patriarcal onde o home
cre que a súa superioridade é invulnerable. A violencia contra as mulleres
desaparecerá cando estas deixen de ser cidadás de segunda e participen de xeito
igualitario na sociedade. Desaparecerá cando deixen de estar á cabeza das
cifras de pobreza, das listas de desemprego ou de sufrir a infravaloración dos
seus traballos. Desaparecerá cando se deixe de usar a súa imaxe como obxecto de
consumo, cando as súas palabras se escoiten ao mesmo volume cás dos homes e
cando se as nomee e sexan visibilizadas en todos os espazos sociais.
Desaparecerá cando exista unha verdadeira educación non sexista onde as nenas e
os nenos teñan presente e futuro coas mesmas posibilidades.
Por iso, berremos forte, berremos
todas e todos:
Non á violencia machista
Ningún comentario:
Publicar un comentario