Este mércores foi día grande no IES Laxeiro. O traballo do curso pasado veuse recompensado en forma de libro que accedeu a publicar a Secretaría Xeral de Igualdade. Foi día de nervios, dalgunha metedura de pata, de enfados, de discursos, de agradecementos e de esperanza. Non imos parar aquí, seguiremos a loitar cada día contra esta lacra social chamada FEMINICIDIO. Non, non cansamos.
O acto comezou cunha actuación de "Máis que danza", un grupo de Lalín que entre as súas orixinais coreografías tamén teñen en contra que hai que loitar dende todos os frentes e no que actúan alumnas e alumnos do noso centro.
Como aínda non temos os nosos propios vídeos deixámosvos un vídeo do mesmo baile que atopamos:
Como aínda non temos os nosos propios vídeos deixámosvos un vídeo do mesmo baile que atopamos:
Logo, un grupo de alumnado de 4º de ESO, comandado pola profa de música Ana Dios, interpretaron unha canción orixinal que mestura melodía e rap.
E logo presentamos o libro. Na mesa, Uxío Grande, director deste centro, Susana López Abella, Secretaria Xeral de Igualdade, Román Rodríguez, Conselleiro de Educación e Gracia Santorum.
Hoxe é, para
min, un día de agradecemento, pero tamén o é de esperanza.
Quero comezar dando as grazas a todo o equipo directivo, en
especial ao director por confiar en min desde o momento en que crucei a porta
deste centro.
Grazas ao Departamento de galego por colaborar e traballar na
iniciativa. Fáltanos Hortensia, tamén
está aquí o froito do seu traballo.
Pero sobre todo, grazas ás nosas artistas, Mar e Arancha,
porque sen elas nada disto sería posible. Son elas as que deberían estar nesta
mesa, non eu. Grazas pola ilusión coa
que contemplan –contemplades- cada nova proposta; polas magníficas ilustracións
realizadas; porque cada vez que chegaba unha nova colaboración mirábanme
preguntando se esta sería a última, que cando acabaría unha bóla de neve que
medraba cada día, mes a mes. Grazas por manter a ilusión e o exercicio do
traballo como prioritario. A Mar debémoslle mesmo a maquetación do libro, e
pódovos asegurar que foron moitas as horas empregadas e moitas as dores de
cabeza!
Grazas a vós, alumnado
do centro, por escribir e ilustrar e sobre todo por cavilar o que supón esta
lacra social chamada violencia de xénero. De todos os vosos traballos
escollemos 152 por cuestións de espazo.
Grazas aos 42 escritores e escritoras que colaboraron
desinteresadamente. Grazas, Carlos Negro, porque ti iniciaches esta parte do
proxecto e estás hoxe connosco para celebralo; grazas, Chus Pato, por seguir
adiante e por vir canda nós esta mañá a celebralo.
Grazas a Susana, Secretaria Xeral de Igualdade, por nos
apoiar dende o momento en que te visitamos.
E grazas ao Conselleiro de Educación, Román Rodríguez, por
facer que isto medre.
Somos educadores e educadoras, e o noso discurso sempre parte
deste punto de vista; ser profesor ou profesora acarrea unha responsabilidade
engadida, a de sermos faros de conduta. Este proxecto serve para reafirmarnos
nunha idea que pretendemos transmitirvos: que
debemos loitar por perseguir os nosos soños e que estes só se conseguen
a base de traballo e esforzo. Esa falsa idea de que todo nos vén dado facilmente
debemos desbotala; o feito de estarmos hoxe aquí, podedes estar seguros, é a consecución de moito, moito traballo. Detrás
deste libro hai horas e horas, pagadas co orgullo do traballo ben feito e do
traballo en equipo que comparte preocupacións e responsabilidade por unha educación
igualitaria que remate na constitución dunha sociedade máis xusta. Que
necesaria é a educación en igualdade! Así como temos unha figura de
normalizador lingüístico deberiamos ter unha figura que nos guiase pola senda
da igualdade; estou certa de que debería constituírse como unha materia máis do
voso currículo.
Pero dicía que hoxe é un día de agradecemento e esperanza.
Esperanza, si, posta en vós, alumnado do IES Laxeiro, futuro
do noso país, da nosa vila. Nas vosas mans está que a situación actual cambie.
Unha situación que fala de que unha de cada oito mulleres sofre violencia
física ou sexual por parte da súa parella. Pero a violencia vai máis alá. O 33%
das españolas ten padecido violencia psicolóxica; a metade, acoso sexual; o 11%
agresións sexuais antes do 15 anos. A violencia que exercen sobre nosoutras por
pura cuestión de xénero é máis palpable aínda cando logramos acceder ao poder:
o 75% das europeas que ocupan postos de responsabilidade nos seus traballos
afirma ter sufrido acoso laboral.
Na última década máis de 700 mulleres foron asasinadas en
España. É dicir, a violencia machista ten provocado máis vítimas que o
terrorismo de ETA. E falamos de vítimas mortais, non das miles de mulleres que
viven cada día atemorizadas, golpeadas, silenciadas, vilipendiadas...
Isto chámase FEMINICIDIO.
Sodes vós, mozos e mozas, quen pode construír un futuro en
igualdade. Lemos e sabemos que constituídes arestora un grupo de risco, que vén
dado por un problema estrutural de base, por unha sociedade que manda mensaxes
negativas que vós aceptades e acatades sen cuestionar; cadeados nas pontes como
símbolo de amor (cando o amor debe significar liberdade e respecto); libros e
películas que enxalzan o mito do amor romántico (un amor romántico que relega a
muller como obxecto do home); publicidade que nos mete polos ollos a idea de
corpos perfectos esqueléticos que non envellecen e mesmo con imaxes violentas…
Todas as mensaxes son negativas porque veñen dadas por unha sociedade
patriarcal.
Claro que é fermoso sentir un millón de bolboretas no
estómago cando estades namoradas. Pero esas bolboretas teñen ás, e as ás serven
para voar. Cada vez que unha desas ás escacha, estanvos cortando unha parte da
vosa liberdade individual. E escachan
tan facilmente!
Nas vosas ilustracións, nos vosos poemas, faciades fincapé no
último estadío da violencia machista. Chamábanos a atención ao profesorado os
vosos corazóns vermellos, partidos. Pero tedes que ter en conta que antes de
chegar aí hai moitos pasos, e o primeiro deles é a negación da liberdade.
Lembrade que só vós tedes esa liberdade individual e non podedes permitir que
vola neguen, que encerren ese millón de bolboretas nun pequeno cuarto sen luz.
Se esa habitación vai minguando, estanvos partindo en anaco as vosas ás, os
vosos azos, os vosos anceios.
Debemos seguir loitando para que as estatísticas cambien. E
para isto cómpre que os homes, os mozos, vós todos, entendades que home e
muller son seres humanos, dotados e dotadas de dignidade, sen privilexios;
necesitamos que vos unades na procura da xustiza social, na procura de ter
relacións sas e igualitarias entre homes e mulleres..
Para evitar que as mulleres sigan sendo observadas nos seus
traballos como obxectivos sexuais antes ca profesionais. Para que nas casas non
exista un reparto de xénero das tarefas, aínda que case sempre se negue en
público. Para que deixe de existir unha presión enfermiza para que as mulleres
manteñan un aspecto de mocidade.
Si. Son feminista. Porque o feminismo procura a igualdade.
Na prensa:
Un grito literario contra el machismo
Na web da Xunta.
Ningún comentario:
Publicar un comentario